Por Horácio Duque.

A combinación das diversas formas de loita para derrubar o Estado capitalista e dar-lle via livre a unha revolución socialista de obreiros e campesiños, é unha lei da teoria revolucionária descuberta e posta en prática por Lenin e o POSDR na sua titánica loita contra a tirania zarista en Rúsia, que levou á instauración do Estado soviético en 1917.

Esta lei é a peza mestra da teoria socialista. Non é un invento ou capricho de conspiradores de ofício.

Na sua definición da combinación das formas de loita, Lenin indicaba que a dirección política e ideolóxica do proletariado, para acadar os seus obxectivos estratéxicos, devía acudir a todas as formas de loita revolucionária, priorizando aquela que no contexto político e a correlación de forzas sinalarán como a fundamental, sen excluir o resto.

Todas as formas de loita (sindical, folguista, eleitoral, parlamentar, o mitin, a manifestación, a propaganda, a ideolóxica, as tomas de terras, de fábricas, de oficinas públicas, de estradas e a armada das milícias) corresponden a unha racionalidade política porque se despregan polas masas populares, non son instrumentos caprichosos de minorias políticas delirantes e mesiánicas, illadas das maiorias populares, estruturas provocadoras ao servizo da burguesia e os grupos dominantes na sociedade capitalista.

En Colómbia, a combinación das formas de loita foi incorporada á estratéxia revolucionária da clase obreira e os campesiños polo Partido Comunista Colombiano, cuxa táctica e programa apoia-se no marxismo-leninismo, a plataforma doutrinal do socialismo e a democrácia popular.

Na sua longa e fecunda história, o Partido Comunista promoveu as diversas formas de loita de masas do povo colombiano, entre as que se incluen a autodefensa de masas e a acción guerrilleira de resisténcia e ofensiva contra a violéncia terratenente, paramilitar e imperialista.

A combinación de todas as formas de loita de masas no noso país ten plena vixéncia e representa a garantia real que permitirá destruir a retrógrada e antidemocrática estrutura de poder que prevalece en Colómbia e que xestiona o señor Uribe Vélez, representante das máfias do narcotráfico, dos escuadróns da morte e as multinacionais norteamericanas.

Atacan a combinación das formas de loita os reformistas que posan de "esquerdistas" mais viven en luxosos apartamentos blindados pola Embaixada norteamericana co diñeiro do Plano Colómbia, e tamén os reaccionários, como Uribe Vélez, raivoso por perpetuar a ponta de pistola e extermínio o seu Estado Comunitário, verdadeiro exemplo neoliberal.

Cali, 13 de agosto de 2006.