|
| Entrevista ao Secretário Xeral de Pátria Libre de Paraguai
|
| 26/08/2006 |
O modelo do rexime de Stroessner continua vixente: represión e guerra!
Entrevista a Juan Francisco Arrom, Secretário Xeral do Partido Pátria Libre (PPL) do Paraguai. Actualmente refuxiado político polo ACNUR en Brasil.
Por Dick Emmanuelson, ANNCOL
1. Cal é a reacción tua e do Partido Pátria Libre (1) ante a nova de que o ditador Alfredo Stroessner morrera no seu exílio no Brasil?
Este criminal fascista quedou na máis absoluta impunidade polos Delictos de Lesa Humanidade e Lesa Pátria cometidos contra o povo paraguaio e contra os povos latinoamericanos, pois é coñecida a total colaboración de Stroessner coa CIA na represión ao movimento revolucionário no continente e inclusive a participación no asasinato de Orlando Lettelier, político da Unidade Popular do governo socialista de Salvador Allende en Chile.
A impunidade na que quedou non só a figura principal da ditadura pro-imperialista senón todo o entorno oligárquico e o aparello represivo do rexime, obedece a que o modelo político, económico e social imposto nos 35 anos do rexime de Stroessner continua vixente.
Cúmpre ter en conta, e algo non coñecido nen difundido con amplitude pola imprensa incluso en Paraguai, que este ditador criminal continuo sendo Presidente Honorário do partido do governo, o Colorado, e que nunca deixou de ostentar o seu grau de Xeneral do Exército paraguaio polo que incluso continuou cobrando pontoalmente o seu salário até a data da sua morte.
O Poder Xudicial de Paraguai e o Ministério Público, que deverian representar os intereses da sociedade, nunca accionaron polos Delictos de Lesa Humanidade cometidos por Strossner e o seu entorno, entre eles centenares de desaparecidos, asasinados, torturados, presos e exilados; tampouco fixeron nada pola recuperación da riqueza roubada ao povo polo gavela oligárquica de Stroessner, quen até hoxe ostentan sen pudor propriedades xurdidas do roubo e apropriación fraudulenta, como por exemplo as máis de 11 millóns de hectáreas de terra que os funcionários da ditadura se adxudicaron durante o mandato de Stroessner.
Só dese xeito podemos explicar que na Cámara de Deputados de Paraguai, o pleno dos deputados colorados, rendera unha homenaxe a Stroessner como un dos líderes históricos; igual homenaxe renderon os colorados na Cámara de Senadores.
Como contrapartida, o Poder Xudicial e Ministério Público adicaron o seu tempo a perseguir aos loitadores sociais e políticos do movimento popular criminalizando as suas loitas. É sabido e está totalmente documentado que o Estado paraguaio aplica políticas terroristas contra o movimento social e de esquerda organizado, por meio de escuadróns da morte compostos por policías, militares e civís, todos da mesma escola do rexime fascista de Stroessner, e que son responsáveis de máis de douscentos asasinatos políticos desde 1989, a meirande parte líderes e activistas campesiños.
Existen decenas de casos de desaparecidos, como o actual do xornalista Enrique Galeano, que todo indica que foi secuestrado por bandas de narcotraficantes vinculadas ao governo de Duarte Frutos através do deputado colorado Magdaleno Silva. O xornalista Galeano continua desaparecido desde hai seis meses e, porén, nen o governo, nen o poder xudicial, nen o ministério público realizan nengún tipo de investigación destes graves feitos.
Nos mesmos, vários líderes do Partido Pátria Libre (PPL) de Paraguai, somos vítimas destas políticas de criminalización da loita social do país, en canto fomos secuestrados e selvaxemente torturados en xaneiro do 2002 (2), liberados pola presión popular, dos nosos familiares, da militáncia de esquerda e da imprensa, e obrigados a solicitar Refúxio Político no Brasil onde estamos baixo protección do Alto Comisionado das Nacións Unidas para Refuxiados (ACNUR). Nos fomos acusados polo governo paraguaio e a fiscalia de organizar o seu derrocamento armado e realizar secuestros en alianza coas FARC-EP.
Entón a desaparición física deste criminal internacional amostra, máis unha vez, que málias a conquista de espazos políticos coa queda do rexime nétamente militar en 1989, continua vixente un modelo poítico oligárquico semellante a unha corporación fascista de partido único hexemónico en estreita unidade coas Forzas Armadas e Policiais, que teñen ao Poder Xudicial e Ministério Público como vulgares servos das oligarquias e burguesias empresariais consolidadas baixo a tirania militar.
En Paraguai non existe Estado de Direito, situación que se prolonga desde a ditadura civil de 1940 instaurada polos colorados, mália a existéncia de certo marco de liberdades políticas que permitiron procesos eleitorais máis abertos.
2. Que representaga o ditador e a que servizo se prestaba?
Stroessner foi un dos elos estratéxicos do imperialismo norteamericano nas operacións de Terrorismo de Estado contra o movimento patriótico e revolucionário en América do Sul. Foi un dos aliados máis firmes do governo norteamericano no desenvolvimento das políticas de Seguridade Nacional e cumpriu perfeitamente coa total desarticulación do movimento obreiro, estudantil, campesiño e revolucionário en sucesivas e violentas represións nas décadas do 50, 60 e 70. Con especial énfase adicou-se a aniquilar aos cadros do Partido Comunista Paraguaio (PCP) que tiña unha forte presenza nacional na loita política e na dirección do movimento obreiro, intelectual e social do país. Xa a meados dos anos 70 o rexime arremeteu de novo contra o movimento campesiño insipirado na Teoria da Liberación, as Ligas Agrárias Cristiás, a Xuventude Agrária Cristiá e o incipiente movimento de resisténcia armada (Organización Político Militar) que unia o movimento estudantil co movimento campesiño.
A ditadura de Stroessenr consolidou un modelo económico agro-explotador e a exemonia do capital financeiro internacional, implementou certas obras de infraestrutura endevedando ao país co FMI o que alimentou a corrupción do rexime. Asemade, entregou a Soberania Nacional de Paraguai nos negócios conxuntos realizados coas ditaduras militares do Brasil e da Arxentina, os encoros hidroeléctricos Itaipú e Yacyertá; os acordos destas represas hidroeléctricas representan fortes cadeas económicas ao desenvolvimento do país xa que lle foron impostas a Paraguai cláusulas que non lle permiten negociar o seu potencial enerxético no mercado internacional, prezos subvalorados da enerxia en relación ao mercado rexional, unha administración non paritária e pesadas cárregas de intereses das dévedas desas empresas binacionais co Tesouro brasileiro e arxentino; todo isto en benefício dos centros de desenvolvimento industrial capitalistas no Brasil e na Arxentina.
O golpe de estado polo que foi derrocado Stroessner, en 1989, foi promovido polo governo dos Estados Unidos, para deter e reducir a loita popular e de masas que se estaba a desenvolver no país na década dos 80, que nun prazo meio poderia ter desembocado nun levantamento popular. A experiéncia da Revolución Sandinista en Nicarágua e a radicalización dos movimentos de loita democráticos populares e a própria insurxéncia armada revolucionária contra os reximes militares en América Latina forzaron certas aperturas políticas. Mais a apertura de estes espazos democráticos tiñan como eixos estratéxicos a aplicación das políticas neoliberais e o plano represivo, en substitución da violéncia xeralizada contra a resisténcia civil democrática expresada na Doutrina da Seguridade Nacional, as doutrinas das "guerras de baixa intensidade" contra o movimento popular organizado.
3. Que significado tivo para Paraguai e cal foi a sua herdanza política?
Para o noso país, a ditadura de Stroessner foi un dos procesos contra-revolucionários máis profundos e duradeiros da nosa história como República. Só é comparável co proceso contra-revolucionário de aniquilamento da Revolución Nacional e Popular do Paraguai independente, levada a cabo no século XIX, de 1865 a 1870, coa Guerra da Triple Alianza contra o Paraguai promovida polo nacente imperialismo inglés e executada polas oligarquias brasileiras, arxentinas e uruguaias.
O perido contra-revolucionário da ditadura de Stroessner esnaquizou a acumulación de forzas do movimento obreiro e revolucionário do Paraguai. No Partido Comunista de Paraguai destacaba o mellor da avangarda intelectual, revolucionária e social do país, que viña dirixindo por décadas un movimento obreiro clasista e un combativo movimento estudantil. Foron desarticuladas, reprimidas e exterminadas várias xerazóns de loitadores sociais e políticos de esquerda e de movimentos democráticos e patrióticos do país.
O país viveu 35 anos de escuridade política e intelectual, onde o simples feito de posuir litaratura socialista era motivo para ser condenado até a 10 anos de cárcere en virtude das Leis de Seguridade Nacional. A ditadura abortou todo xurdimento posível de movimento revolucionário e democrático, de pensamento intelectual crítico.
O primeiro legado nefasto, de carácter contra-revolucionário, da ditadura de Stroessner para o país é a ruptura dun longo proceso de acumulación de forzas do movimento popular e revolucionário que encetou desde as primeiras décadas do século XX e que de ter continuidade poderia ter desembocado na constitución dun novo Estado Popular e a reconquista da Liberación Nacional arrebatada al país na guerra de re-colonización imprialista de 1865-1870. Apartir de 1989 comeza un duro proceso de reorganización do aniquilado movimento revolucionário, no marco de amplas protestas sociais que até hoxe se extenden e multiplican como produto da outra herdanza que deixou o rexime pro-imperialista de Stroessner: a alta concentración da terra nas mans duns poucos latifundistas rurais e urbanos, a falla de traballo, de saúde, de educación, de vivenda e a probreza e miséria extrema que afectan ao 50 % da povoación do país.
4. Como analisas a actual situación do governdo de Nicanor Duarte, supostamente inimigo do modelo neoliberal e amigo de Chávez?
O governo de Duarte Frutos tan só é a continuidade do governo das oligarquias consolidadas baixo o rexime da ditadura militar de Stroessner, aplica políticas neoliberais e plenamente identificado coa política de "democrácia sen terrorismo" do imperialismo USA, a nova fórmula ideolóxica de combate ao movimento popular e revolucionário que modificou a vella doutrina de seguridade nacional da guerra fria. Xa que logo, Duarte Frutos nada ten en común coa política bolivariana do governo de Hugo Chávez en Venezuela.
O seu governo non fixo nada nen fará nengún tipo de reforma agrária ou reforma social pois iria directamente contra os seus próprios intereses, xa que eles son beneficiários directos da concentración fraudulenta da riqueza -terras e outros- desde hai 68 anos que o partido colorado está no poder político.
No campo o 1,1% dos proprietários latifundistas controlan o 77% das terras. E o 82,7% dos pequenos produtores controlan tan só o 6,2% do total de terras explotadas. O minifúndio aprofunda a pobreza, a miséria e o desemprego da forza de traballo do campo. Existen unhas 300 mil famílias de campesiños sen terra e sen fontes de traballo.
O problema da falla de vivenda coa forte migración do campo á cidade hoxe é crítico, e foi motivo de importantes loitas nas principais zonas urbanas do país como Asunción e Ciudad del Este. A forza de traballo desempregada chega ao 45%, 30% de sub-emprego e 15% de desemprego aberto, en tanto que o 49% da povoación está en situación de pobreza e extrema pobreza.
Esta situación non variou co governo de Duarte Frutos, ao contrário, medrou a miséria e a pobreza, o rexime continua suxeito ao modelo agro-explotador e ao capital financeiro, atade de pes e mans ao FMI, está realizando un proceso gradual de privatizacións, manten-se nun modelo de integración meramente comercial como o Mercosul que xa levou á ruina a sectores da pequena e meiana producción agrícola e industrial, a indústria está estancada por décadas nunha marxe do 17% do Produto Interior Bruto e non ten nengunha alternativa que ofertar en termos de modelo económico para o desenvolvimento con xustiza social.
O governo de Duarte Frutos antes que achegar-se a modelos de integración políticos na inspiración dos nosos grandes patriotas latinoamericanos, como José Gaspar de Fráncia e Bolívar, no proxecto que levan a cabo Venezuela, Bolívia e Cuba, a Alternativa Bolivariana para a América e o Cariba (ALBA), ven dando un xiro á direita fascista coa sua aproximación ao governo de Bush e ao de Álvaro Uribe.
Cúmpre comprender que o governo desta oligarquia fascista que hexemoniza o poder en Paraguai desde o ano 1940, viu contestada a sua hexemonia nos últimos 17 anos de apertura política, tanto polo movimento popular como pola oposición política conservadora liberal e empresarial.
O Partido Colorado, de ter gañado as eleizóns xerais, posteriores ao golpe militar de 1989, con máis do 70% dos votos, no anos 2003, con Duarte Frutos, tan só tivo o 35% e sendo unha minoria -polo código eleitoral vixente que non permite unha segunda volta eleitoral- fixo-se de novo co poder político.
Por outra banda, o movimento popular acadou níveis moi importantes de organización, o que levou a poder constituir no ano 2002 o Congreso Democrático do Povo (3) -unidade de organizacións populares e revolucionárias- e que lle impuxéramos ao governo -através de mobilizacións en todo o país- unha derrota na tentativa privatizadora e na sanción da Lei Antiterrorista que a embaixada norteamericana entregou á Cámara de Deputados. A preocupación estratéxica da oligarquia é por unha eventual consolidación dunha dirección revolucionária no movimentos de masas, situación que pode levar á conformación dun governo popular e patriótico de liberación nacional.
Por isto o governo de Nicanor Duarte Frutos, na sua liña de criminalizar a loita social e popular no país, e como osíxeno para tentar perpetuar á oligarquia do Partido Colorado no poder, e como tampouco é raro polo raiz ideolóxica do ideário fascista de Natalício González -un dos principais ideólogos do Partido Colorado da década dos 40- fixo un forte achegamento en cooperación militar co governo de Uribe Vélez de Colómbia e de Bush co pretexto de estar sendo ameazado polo xurdimento de movimentos guerrilleiros que teñen apoio das FARC-EP de Colómbia.
O próprio Nicanor Duarte Frutos, a raiz do accionar de grupos irregulares aparentemente ligados ao narcotráfico, quixo atribuir eses feitos á nosa organización política, e declarou que non pararia até "aniquilar os últimos resíduos do Partido Pátria Libre" (4). Nós, os líderes de Pátria Libre no exílio, continuamos a ser atacados de forma permanente polo rexime paraguaio que se sinte incomodado por un posível retorno noso ao país.
5. O governo de Nicarnor Duarte consentiu a Estados Unidos construir unha base militar perto da fronteira con Bolívia. Como ve o povo paraguaio este feito?
Existe de feito unha colaboración encuberta do rexime ditatorial de Stroessner coas forzas armadas dos Estados Unidos. Na cidade de Mariscal Estigarribia existen aeroportos militares onde poden ser desprazados avións de combate de grande porte, para transportes de tropas e armamento para eventuais intervencións militares dos Estados Unidos en América do Sul. Isto xa foi unha hipótese ben concreta manexada durante o golpe militar de 1973 contra o governo da Unidade Popular de Chile, sobre a posibilidade dunha intervención directa dos Estados Unidos en apoio aos golpistas utilizando como base de operacións o território paraguaio.
A decisión do governo e do parlamento paraguaio, no 2005, de permitir o ingreso de tropas militares ianquis con cláusulas de imunidade, representa un paso máis na aberta violación da Soberania Nacional dopaís e nos planos de intervención militar estratéxicos dos Estados Unidos en América do Sul, tendo en conta os avanzos das loitas populares na rexión, a instalación de governos de esquerda e progresistas, a radicalización das loitas sociais contra o neoliberalismo, ademáis dos intereses naturais estratéxicos da rexión como o petróleo, gas, auga e a floresta amazónica.
6. Recentemente foron acusados dirixentes do Partido Pátria Libre de secuestrar e asasinar á filla do ex presidente Cubas e de estar ao servizo da guerrilla colombiana das FARC. Podes-nos comentar este caso?
É unha história que se repite sen outro fundamento que o de criminalizar aos loitadores sociais do país e inflixir unha derrota ao movimento popular e a esquerda de Paraguai.
Xa en 2002 fomos acusados polo governo de promover a rebelión armada e secuestros coas FARC-EP (5). Fomos secuestrados e torturados, mantidos en prisións clandestinas do rexime, até que fomos liberados polos nosos familiares, a imprensa e a militáncia popular. O governo entrou en crise, tiveron que destituir a ministros, á comandáncia da policia e disolver o servizo de intelixéncia militar, todos involucrados nestes delictos de lesa humanidade e terrorismo de Estado polos que tivo que intervir Comisión Interamericana de Direitos Humanos-OEA.
Anúncio Martí e Juan Arrom a sua chegada ao hospital despois de ser liberados polos seus familiares
Acusaron-nos de ter relacións coas FARC-EP de Colómbia, cando nós nunca negamos a nosa relación co movimento revolucionário latinoamericano. Non só iso, senón que nos visitou en Paraguai Javier Calderón, representante das FARC-EP, e participamos con el, xunto a outros compañeiros de organizacións de esquerda como o Partido Comunista Paraguaio, en reunións oficiais no parlamento, con movimentos sociais e coa imprensa, explicando e apoiando o proceso de Diálogos pola Paz co por aquel entón governo de Pastrana en Colómbia.
En tanto que todos os responsáveis do secuestro e torturas que padecimos ficaron na máis absoluta impunidade, vários dirixentes de Pátria Libre abandoamos o país e obtivemos Refúxio Político en Brasil baixo protección do ACNUR.
No Brasil, no mes de agosto de 2004, fun operado polas secuelas das torturas. Mentres me recuperaba no hospital, durante todo o mes de agosto, sendo dado de alta en setembro de 2004, os organismos de intelixéncia do governo paraguaio informaron ao governo do Brasil de que eu estaba reunido en Foz de Iguazú con parlamentários do Partido dos Traballadores do Brasil e o Comandante Ricardo González das FARC-EP planificando o secuestro de Cecília Cubas e o desenvolvimento do movimento guerrilleiro en Paraguai. Con esas e outras falsificacións, o Governo e o Ministério Público de Paraguai comezaron unha campaña para tentar a nosa extradición e proibir legalmente ao Partido Pátria Libre. En ambos os dous obxectivos fracasaron rotundamente.
En xaneiro de 2005, coa detención de dous ex afiliados expulsados do PPL e outras persoas sen vinculación ao partido, o governo desatou unha forte campaña mediática por meio da imprensa tratando de inculpar ao PPL nese feito criminal; porén, diferentes sectores da sociedade e informacións concretas apontan como responsáveis a axentes policiais vinculados ao governo e, específicamente, Monseñor Melánio Medina acusou ao ex fiscal xeral do Estado, Óscar Latorre, como xefe dunha operación de extorsión económica ao ex presidente Cubas (6).
Desde hai vários anos, e ante o avanzo da loita revolucionária en Colómbia, e das FARC-EP en particular, vários governos e forzas direitistas no continente buscan fundamentar a persecución ao movimento popular polas suas vinculacións co movimento guerrilleiro colombiano. É tan só un pretexto que troca o vello "anticomunismo" da guerra fria, polo actual "instrumentos das FARC". A intensa propaganda direitista contra as FARC-EP é unha das estratéxias para xustificar a represión contra o movimento popular en América Latina e o Caribe.
7. Cal é a situación e cais son as tarefas principais do teu partido na coxuntura política paraguaia?
A nosa organización xurdiu no proceso de reorganización política do movimento popular após o derrocamento da ditadura en 1989. Mália os incipientes procesos de acumulación de forzas que se deron desde ese periodo, consideramos que avanzamos na dirección positiva para que a meio ou longo prazo se opere un novo despegue de masas do movimento revolucionário, para reverter a contra-revolución história e a derrota do movimento popular no periodo ditatorial, e avanzar de forma decisiva cara a constitución dun Estado Popular e a construcción socialista.
No que respeita ás nosas tarefas nacionais, o último Congreso do partido definiu como eixos principais continuar coa construcción e acumulación de forzas que vimos desenvolvendo desde a nosa fundación en 1990, consolidando a militáncia e os cadros no movimento de masas, enfrontando a política neoliberal e corrupta da oligarquia e, ao mesmo tempo, desenvolvendo o noso proxecto dunha transformación radical da sociedade paraguaia cunha Revolución Patriótica e Popular. No campo internacional estamos mantendo unha loita para que o Estado paraguaio sexa procesado e condenado por Delictos de Lesa Humanidade na Comisión Interamericana de Direitos Humanos da OEA, e polo retorno ao país dos compañeiros que estamos hoxe como Refuxiados Políticos polo ACNUR no Brasil.
No plano internacional consideramos de importáncia estratéxia fortalecer a loita e solidariedade internacionalista coa Revolución Cubana, co proceso da Revolución Bolivariana en Venezuela, a loita pola Paz e a Xustiza Social para o irmán povo de Colómbia, e a consolidación dun modelo alternativo de integración política solidária e soberana que hoxe se visualiza no ALBA.
Notas:
1. O PPL de Paraguai foi inscrito no 2002 no Tribunal Superior de Xustiza Eleitoral con máis de 13 mil afiliados. Foi fundado no ano 1990 como Movimento Pátria Libre (MPL). Promoveu a candidatura de Juan Arrom á Intendéncia de Asunción -capital- en 1991. A candidatura presidencial de Joel Atilio Cazal en 1993. En abril de 2003 participou con 600 candidatos nas eleizóns nacionais. Define-se como unha organización marxista-leninista, patriótica revolucionária e foi perseguida implacávelmente polo Estado paraguaio polo seu accionar decidido na construcción dunha proposta de Revolución Patriótica para o Paraguai, ademáis de impulsar unha forte campaña de solidariedade coa loita do povo colombiano e as FARC-EP durante o proceso de Diálogos pola Paz que mantivo a guerrilla colombiana co governo de Andrés Pastrana. Destacou-se polas suas campañas de solidariedade militante coa Revolución Cubana nos anos 90 e nos últimos anos polo seu firme apoio ao governo Bolivariano de Hugo Chávez en Venezuela.
2. O 17 de xaneiro de 2002, Juan Arrom e Anúncio Martí, líderes do entón Movimento Pátria Libre foron secuestrados e torturados durante 14 dias polas forzas policiais, militares (Servizos de Intelixéncia Nacional), do Centro de Investigación Xudicial do Ministério Público a cárrego do fiscal xeral Óscar Latorre Cañete e co pleno coñecimento dos Ministros (despois dimitidos) de Xustiza e Traballo, Sílvio Ferreira, e do Interior, Julio Fanego. Pretenderon que os líderes de Pátria Libres se declarasen culpáveis de feitos de rebelión armada e secuestros, en suposta complicidade coas FARC de Colómbia. Tamén foron secuestrados e torturados durante várias horas outros membros de Pátria Libre, Víctor Colmán, Ana Samúdio e Jorge Samúdio. Mobilizacións cidadáns, de direitos humanos e de familiares de Arrom e Martí conseguiron resgatá-los con vida dunha prisión clandestina. Viciños informaron do local onde os mantiñan secuestrados, e alí foron duas irmás de Arrom xunto a xornalistas do Canal de Televisión Telefuturo e de Rádio Ñandutí. Os policias e militares secuestradores fuxiron do lugar. Arrom e Martí foron internados polas graves consecuéncias das torturas. O fiscal xeral do Estado, Oscar Latorre, e o Presidente Luis González Macchi, foron obxecto de Xuizo Político no Parlamento por Terrorismo de Estado, mais ficaron na impunidade. A OEA pedeu medidas cautelares a prol dos dirixentes políticos de Pátria Libre. En decembro de 2003 Arrom, Martí e Colman foron benefiaciados co estatus de Refuxiados Políticos no Brasil, baixo protección do ACNUR.
3. Integrada por: Mesa Coordinadora Nacional de Organizaciones Campesinas (MCNOC), Unión de Trabajadores del Alto Paraná (UTAP), Convergencia Popular Socialista (CPS), Movimiento Patria Libre (MPL), Unidad Progresista (UP), Partido Comunista Paraguayo (PCP), Partido de los Trabajadores (PT), Sindicato de Trabajadores de la Ande (SITRANDE), Casa de la Juventud, RadioRebelde, Sindicato de Trabajadores Sociales (STS), Partido Socialista Paraguayo (PSP), Partido Humanista (PH), Movimiento de Objeción de Conciencia de Luque (MOC), Coordinadora Nacional de Mujeres Rurales e Indígenas (CONAMURI), Coordinadora de Productores Agrícolas San Pedro Norte (CPA-SPN), Federación Nacional Campesina (FNC), Partido Revolucionario Febrerista (PRF), Partido de la Unidad Popular (PUP), Movimiento Popular Revolucionario Paraguay Pyahúrá (MPRPP), Cambio para la Liberación (CPL), Organización de Trabajadores de la Educación del Paraguay (OTEP), Central Nacional de Trabajadores (CNT), Coordinación Nacional de Organizaciones Populares-Movimiento Sin Techo (CONOP-MST), Federación Nacional de Trabajadores del IPS (FENTRA-IPS), Coordinadora de Movimientos y Organizaciones Sociales de Cordillera (CSC), Coordinadora Obrero Campesina (COC).
4. Declaracións do Presidente de Paraguai, Nicanor Duarte Frutos, á imprensa de Paraguai en fevreiro de 2006.
5. En agosto de 2004 Juan Arrom foi sometido a unha operación cirúrxica no Hospital Sarah Kubistchek de Brasília. Ao mesmo tempo o governo de Paraguai informou ao governo brasileiro que Arrom se atopaba na cidade de foz de Iguazú, reunido con parlamentários do PT de Brasil e o Comandante Ricardo González (FARC-EP).
6. Raúl Cubas Grau (Oviedista), ex-presidente da República, asumiu o cárrego en agosto de 1998 e foi destituido en marzo de 1999 despois do suposto asasinato do seu vice-presidente Luis Maria Argaña que pertencia a outra fracción do partido do governo (Argañista).
Ligazón relacionada: O caso Arrom e Martí, Terrorismo de Estado en Paraguai
Ler máisEtiquetas: América Latina |
  |
|
| 1 Comments: |
-
Otimo análise, esa é a posiçao da esquerda revolucionaria.
|
| |
| << Início |
| |
|
|
|
|
Otimo análise, esa é a posiçao da esquerda revolucionaria.