Desque Kruschev escomezara a arriar as velas do socialismo, na metade dos anos 50, ficando para os marxista-leninistas o XX Congreso do PCUS como símbolo da traizón á clase traballadora, xa pasou máis de meio século. Tempo de abondo para botar contas. Os anticomunistas falaron dun avanzo. Segundo estes, era un paso adiante contra a "burocrácia estalinista", o "terror estalinista", o "totalitarismo estalinista" e calquer outro substantivo con cárrega negativa que vostedes teñan a ben colocar diante do adxectivo estalinista. Na outra banda, na nosa, falou-se do comezo do revisionismo, e con el, do remate do centralismo democrático, da loita de clases e do internacionalismo proletário. A fin destas tres fontes nutricionais de calquer organización leninista da sociedade, trouxo irremediávelmente a aparición da "coexisténcia pacífica", das diferenciacións elitistas no exército e a perda de controlo revolucionário do mesmo, ou da fin da loita contra a burocratización do aparello político-ideolóxico-administrativo (a burocrácia era un dos principais obxectivos das purgas dos anos 30, purgas que emanaban tanto de arriba como de abaixo, e que tivo as suas principais vítimas nos cárregos méios burocratizados e despolitizados).

Se Krushev arriou as velas, Gorbachov directamente quemou o barco..., para ledícia do capitalismo mundial e non só del. Os trotskistas, sempre coas suas atinadas análises, falaron dunha revolución obreira na URSS e nos países do leste. O seu profeta Mandel viu en Yeltsin ao arquetipo do auténtico revolucionário. Como tantas outras veces, trotskistas, capitalistas e fascistas xuntaban as mans para bailar sobre a tumba da Pátria de Lenin. O que ficaba da edificación socialista foi esmagado por botas de todos os tipos. As multinacionais frotaron-se as mans e comezaron a facer o único que saben, saquear. Os retratos de Lenin foron trocados por cartaces dos últimos estrenos cinematográficos de Hollywood, e as leis do Manifesto Comunista deron paso as leis da máfia.

As consecuéncias do camiño encetado por Kruschev están a vista de todos nós e, por ben coñecidas, imos aforrar a sua exposición.

O exercício da autocrítica é un elemento consubstancial á análise marxista-leninista da sociedade. Lenin primeiro e despois Stalin pulaban arreo para que o Partido non deixara de poñé-la en prática. Isto é un dado obxectivo e, xa que logo, non se trata dunha cuestión de fé, de crer nesta afirmación ou non crer nela. Trata-se, simplesmente, de coñecimento da realidade histórica, coñecimento que nos aporta o estudo das fontes directas. U-la autocrítica dos que glorificaron a contrarrevolución de Gorbachov? U-la autocrítica dos que brindaron polo "valor" que tivo Kruschev ao falar do "terror estalinista"?

O modelo de análise esquerdista continua a ser o mesmo. Só así se entende que se poida defender a colonización de Montenegro pola OTAN, ou a defensa de grupos fascistas como o Exército de Liberación de Kosovo (UCK). A análise obexectivo é substituida pola fé. O debate sobre o que representou, por exemplo, a figura de Stalin nace xa viciado por ideas espirituais, internalizadas na psique colectiva criada por anos de propaganda burguesa. É unha cuestión de fé.

90 anos despois da Revolución de Outubro, nas rexións rusas de Belgorod, Bryansk, Kaluga e Smolensk a matéria de relixión vai ser obrigatória nas aulas. O que diciamos, é unha cuestión de fé.

Etiquetas: Partidos Comunistas/Marxismo/Historia do Socialismo