Lois R. Neto

É complicado, e por suposto antimaterialista, tentar facer unha análise de calquer acontecimento sen contar cunha visión máis ou menos completa. No caso de Hungria, o reducido número de galegos que non dominamos a língua maxiar, estamos nas mans dunhas poucas axéncias de información que venden a sua visión ao mundo. Segundo estas axéncias, estariamos ante unha revolta popular, na que unha minoria fascista gañou-se o interese das cámaras por mor do emprego da violéncia (por exemplo, a toma das instalacións da televisión pública). Esta minoria, segundo as axéncias "oficiais", é rexeitada por unha maioria pacífica indignada polo "descobrimento" das falácias do multimillonário que ostenta a presidéncia de Hungria, mais indignada tamén polo comportamento desta "minoria" violenta.

Temos outra ubre informativa na que zugar: o comunicado que elaborou o Partido Comunista Obreiro Húngaro. O mesmo non dista moito da versión das axéncias "oficiais": unha maioria anoxada polas mentiras do presidente, e unha minoria de extrema direita que tenta utilizar as protestas para autopublicitar-se. Ainda que si hai unha salvedade: a maioria dos que protestan farian-no, segundo este partido, ao despertar do seu soño e comezar a entender o que significa o capitalismo. Así afirman: "A maioria da xente saiu á rua estes dias para protestar contra a política neoliberal". Coido que o Partido Comunista Obreiro Húngaro está a confundir os desexos coa realidade. Desde a distáncia, e coas limitacións xa comentadas, non son capaz de ver signos externos que confirmen o carácter anticapitalista do descontento. Máis ben semella o contrário.

E aquí pode estar a chave. O capitalismo mundial, coa colaboración dos podéres húngaros, queren levar definitivamente a Hungria polo rego da ortodóxia neoliberal. Os mandamentos de Maastricht, coa introducción do euro, precisa de agudizar ainda máis as políticas antisociais que os socialdemócratas abandeiran. O "descobrimento" das declaracións do presidente poden ser un ponto de inflexión que permita apertar, máis outra vez, os parafusos neoliberais. A situación económica é un desastre, e tivemos que mentir para agachar esta realidade..., é hora de poñer-nos en sério na tarefa de ser, dunha vez por todas, un país "moderno". A estas alturas, tanto a direita non socialdemócrata como a socialdemócrata, alén de liortas eleitorais, están lanzando esta mesma mensaxe. O terreno semella xa sementado.