ESTOUTRAS: Os embustes de Pinochet

Boa parte da propaganda do neoliberalismo baseou-se en proclamar ese suposto benestar que se teria acadado sob os "Chicago Boys" e Milton Friedman, recén finado, e iso elevaria a Chile a unha prosperidade ilimitada.
Outra mentira é que Pinochet fixo posível que o marxismo-leninismo non se apoderara de Chile.
Tamén afirman que Chile saiu da desorde pública, do caos institucional e o desconcerto político.
Embora Allende coñecer, desde logo, como toda persoa culta, os escritos de Marx, endexamáis proclamou que queria socializar Chile. Tentou manter-se dentro dos parámetros da democrácia burguesa, sen se saltar etapas, tan só tratando de elevar o nível de vida das clases desposuídas. Ao seu programa chamou-no "a via chilena ao socialismo".
As desordes acontecidas durante a Unidade Popular foron instigadas pola direita, por xornais pro fascistas como El Mercurio, por Rádio Presidente Balmaceda, dos empresários Braun Menéndez, ex proprietários das imensas facendas gandeiras de Magallanes expropriadas por Allende, pola revista Ercilla, por organizacións subversivas como Patria y Libertad, financiadas pola CIA, pola Sociedade de Fomento Fabril, pola Confederación de Comércio, é dicer, a insurrección da burguesia.
No governo da Unidad Popular algunhas empresas serian propriedade do Estado e outras, mixtas, interviria o inversionista privado conxuntamente coa participación governamental. Para iso era indispensável nacionalizar algúns recursos naturais.
Realizou-se a reforma agrária nun país onde tres mil famílias posuían o oitenta por cento da terra e o vintecinco por cento da povoación era campesiña.
As compañias Kennecot e Anaconda beneficiaban-se coas minas de cobre, das cais extraian douscentos millóns de dólares de utilidade cada ano. Braden e Guggenheim eran donos dos xacementos de El Teniente e entregaban á nación chilena en impostos a ridícula soma do 0.8 % dos seus benefícios.
Tras o golpe de estado , Pinochet devolveu as minas aos monopólios norteamericanos; coa sua privatización do cobre as terras volveron ás mans dos latifundistas, coa conseguinte pauperización crecente das clases traballadoras que foron privadas do seu direito á organización sindical e aos contratos de traballo.
Pinochet beneficiou-se co aumento dos prezos do cobre que multiplicaron por seis o valor que tiñan en tempo de Allende. Non houbo un desenvolvimento endóxeno porque baixo a sua ditadura existiu un dez por cento de desemprego endémico, un vintesete por cento de pobreza urbana e un sete por cento de indixéncia. A economia chilena baseou-se nunha alta taxa de desemprego con baixos salários. A clase obreira non tivo direito a folga.
A clase meia gozou dunha artifical bonanza baseada nos créditos de consumo que provocou un elevado endevedamento. A ampla oferta de diñeiro do sector financeiro-comercial criou esa abundáncia artificial. Chile ligou-se á burbulla fictícia da economia estadounidense cos seus modelo dependente e exportador. Contentes e vestidos de domingo, mais con buracos nos petos.
Chile aparece como a sexta economia de América Latina, segundo o FMI, mentres que a Comisión Económica para América Latina e o Caribe (CEPAL) o apresenta como o único país rexional onde o ingreso per cápita creceu un 3% entre 1980 e 2002, unha boa propaganda para o modelo económico neoconservador que impera desde a ditadura militar.
Os indicadores macroeconómicos agachan que o crecimento camiñou da man dunha economia vendedora de recursos naturais, sen valor engadido que non xerou novas fontes de traballo nen tampouco un benestar notório para toda a sociedade.
Os negócios do empresariado meio melloraron na cúpula da clase exportadora co Tratado de Livre Comércio cos Estados Unidos, atados ao destino económico do país do norte. Mais iso non quer dicer que houbese un desenvolvimento homoxéneo. As luxosas tendas de Providéncia e Vitacura non significan que exista un benestar popular. As vila-miséria proliferan por todo o país.
Na Praza de Armas, na Alameda e na Praza de Itália, o povo chileno festexou desbordado a desaparición do déspota opresor. Correou o champán e a ledícia estaba presente en cada rosto.
Cánticos e bandeiras sinalaron a alegria nacional compartida, que nos deu unha idea da intensa dor que provocou no seu povo este miserável autócrata que acaba de morrer.
Un pequeno grupo de nenas frescas e damas de postín choraron ante o hospitan onde finou.
Moitos lamentan que deixara este mundo sen ser condenado polos seus numerosos crimes. Cando menos unha censura moral debeu sinalar o seu expediente.
O neto de Pinochet realizou unha apoloxia do seu sanguinário avó ante o seu sarcófago. O neto do asasinado Xeneral Prats expresou mellor o sentir do povo chileno cando cuspiu no cadaleito do tirano.

Enviar um comentário