Na rebelde orografia por onde o Atá descende da neve, hai 42 anos -27 de maio de 1964-, a Operación Marquetália do Estado encetou o lume que deu orixe ás Forzas Armadas Revolucionárias de Colómbia, FARC.

O ataque militar a Marquetália era o eixo fundamental do Plano LASO (Latin American Security Operation), estratéxia do Pentágono estadounidense nese tempo para impedir que insurxiran no continente novas Cubas revolucionárias. Aconteceu durante o governo de Guillermo Leon Valéncia, segundo periodo do excluinte Frente Nacional das oligarquias, pacto político co que liberais e conservadores "superaron", através da alternáncia presidencial bipartidista e a distribución milimétrica de ministérios e cargos públicos, a violéncia partidista por eles desatada. Voces como a do senador Álvaro Gómez Hurtado, godo de ideoloxia e anticomunista visceral, incitando a bañar en sangue Marquetália -"República independente" só na sua imaxinación-, contribuiron á insensatez desa agresión.

Marquetália quixo ser só un ponto de destino e de traballo pacífico dun feixe de curtidos guerrilleiros que enfrontaran con dignidade as ditaduras violentas que sucederon ao asasinato de Jorge Eliécer Gaitán na primeira metade dos anos 50, mais pola intransixéncia inveterada das oligarquias foi transformada nun símbolo imperecedoiro da resisténcia do povo de Colómbia.

A operación involucrou a 16 soldados do exército oficial, magnitude non utilizada até entón contra nengún movimento insurxente. O seu obxectivo: os 48 combatentes comandados por Manuel Marulanda Vélez. Ao intenso sobrevoo de avións espias e á campaña psicolóxica, continuou o despregue de tropas aerotransportadas, a instalación de numerosos postos de controlo militar para completar o bloqueo da rexión, e finalmente o bombardeo de Marquetália con poderosas cargas explosivas e bombas de napalm, que marcaron o comezo da penetración en profundidade das tropas terrestres.

A resposta foi o combate da guerrilla móbil e a proeza da defensa simultánea de decenas de famílias que buscaran refúxio na zona guerrilleira.

Tres semanas de prazo fixaron para aniquilar o foco guerrilleiro de Marquetália, e 42 anos despois, continuan sen esperanzas tras o mesmo obxectivo. Marquetália xa non é un ponto incrustado entre montañas remotas. Marquetália é Colómbia enteira, porque as FARC, que xurdiron como resposta á agresión do Estado, completaron xa o despregue estratéxico da sua forza por todo o território nacional.

Nen as operacións Sonora, Centauro, nen tantas outras, nen o Plano Colómbia nen o "Patriota" dos gringos, lograron disipar a eventualidade do Novo Poder que tanto preocupa ás oligarquias. E pensar que a xente de Manuel só reclamaba presenza governamental con programas sociais, e xustiza ante o asasinato en 1960 do líder de Marquetália Jacobo Prias, crime de Estado perpetrado en Gaitania, departamento do Tolima. Sobre estas incuestionábeis causas políticas ergueron-se as FARC en 1964, posteriormente reflectidas no programa agrário, a Plataforma dos Dez Pontos, co Movimento Bolivariano e a política de fronteiras.

Na história da República, a oligarquia colombiana demostrou ser unha das máis violentas do continente. Esa carroña santanderista non tivo reparos en asasinar en 1830 ao mariscal de Ayacucho, Antonio José de Sucre. En 1914 a Rafael Uribe, impulsor das ideas socialistas. Na defensa da United Fruit Company masacrou en 1928 a centenares de traballadores bananeiros. En 1948, asociada coa CIA, acabou en Bogotá coa vida de Gaitán, desatando a violéncia partidista da década dos 50 que causou máis de 300 mil mortos civís. Máis tarde eliminou a balazos a todo un movimento político, a Unión Patriótica, asasinando a uns 5.000 dos seus militantes e aos seus dous candidatos presidenciais, Jaime Pardo Leal e Bernardo Jaramillo. O interese desta oligarquia nunca foi o entendimento civilizado nen a solución política, senón o extermínio de quen cuestionan o seu predomíno no poder.

E continuan alí, só polo apoio da Casa Branca. Entenden a paz como a desmobilización da guerrilla e a entrega das armas. Máis nada. Sen tocar os seus priviléxios e sen trocos estruturais a prol do povo. Pretenden que se lles pida perdón de xeonllos por facer uso do direito universal que asiste a todos os povos do mundo a combater a opresión.

A crecente intervención do governo dos Estados Unidos nos asuntos internos e no conflito de Colómbia ven da época na que os seus axentes consulares conspiraron con Santander para destruir á Colómbia de Bolivar e o seu proxecto de Pátria Grande.

Colómbia ocupa hoxe o primeiro lugar no hemisfério como país receitor de axuda militar e de dólares norteamericanos. Unha vez ao mes o xefe do Comando Sul do exército dos Estados Unidos visita Bogotá para pasar revista ao persoal militar pertencente ao seu comando e receber o parte da xefatura do exército colombiano, mera instáncia subalterna da poténcia estranxeira.

Con soberania pátria pagan as oligarquias os helicópteros, os bombareros, os avións plataforma e os non tripulados, a información dos satélites, os globos de intelixéncia, os asesores e "contratistas" militares ianquis, e as suas bombas con substáncias químicas e biolóxicas proibidas polos protocolos internacionais. A Base Aérea de Tres Esquinas é xa un enclave estadounidense na amazonia colombiana.

Se o Plano Patriota fracasou, ou non dá resultados, non é pola arisca xeografia andina, como di o xeneral Craddock do Comando Sul. O problema non é de cordilleiras montañosas ou de selva amazónica. De ser así non terian problemas en Iraq. O problema é que o conflito de Colómbia non pode resolver-se con balas e represión, porque é de natureza político-social.

Coa agudización da crise estrutural do império, a Casa Branca bota man dos máis irrisórios pretextos para intervenir países co propósito de saqueo e predomínio. A conciéncia mundial leva o camiño de interpoñer un muro de dignidade á dobre moral dos rapaces de Washington. Eles que se autonomean certificadores dos direitos humanos no mundo, reivindican, através de Bush, o direito á tortura. Até a autoria do 11 de setembro que lles concedeu o pretexto da loita antiterrorista, está cuestionada hoxe por unha consistente sombra de dúvida.

A última falácia do governo norteamericano, que tolera no seu território a máis poderosa máfia de distribución de cocaina, é a pérfida cualificación da guerrilla das FARC como cartel das drogas, descoñecendo as conclusión da Audiéncia Pública Internacional sobre cultivos ilícitos e meio ambiente, desenvolvida na zona desmilitarizada do Caguán no 2000, e a fundamentada proposta de substitución deses cultivos, con planos de desenvolvimento para os campesiños pobres, apresentada polas FARC nesa histórica ocasión. Apoiado en mentiras como esa da guerrilla-cartel, ou de triunfos inexistentes do Plano Patriota, o Comando Sul presiona ao Senado do seu país nunha maior participación estadounidense no conflito interno de Colómbia.

A solidariedade existente dos povos do mundo coa causa bolivariana e revolucionária que brilla no norte de Sudamérica debe desencadear-se con todas as suas potencialidades para que contribua a conter as inaceitábeis ambicións da recolonización neoliberal facilitada por governos monicreques.

Como algúns dos seus antecesores, o presidente Uribe prometou derrotar á guerrilla en dous anos. Washington colocara nas suas mans a política de Seguridade Democrática e o seu principal ingrediente, o Plano Patriota. Do fracaso deste último xa ninguén ten dúvida. Agora hai que frear o fascismo nado da aplicación da "Seguridade Democrática", explicada polos gringos como seguridade para as trasnacionais e coerción legal contra a povoación. No desenvolvimento desa política, Uribe despregou en Colómbia as máis impresionantes redadas masivas da história que levaron ao cárcere a máis de 100 mil cidadáns acusados de apoiar á guerrilla. Asasinou a centenartes de dirixentes sindicais e populares através dos paramilitares, o exército e organismo de seguridade como o DAS, o B-2 e a SIJIN. Estabeleceu unha rede de informantes con máis de 1 millón de sapos que acusaban indiscriminadamente motivados polas recompensas. En várias rexións nomeou autoridades militares, que suplantando ás constitucionais, violaron impunemente os direitos humanos da povoación. A represión no campo axudou a elevar a máis de 3 millóns 500 mil o número de desprazados. Converteu-se no inimigo número un do troco humanitário de prisioneiros. Legalizou o paramilitarismo de Estado, outorgando-lle impunidade. Resucitou o Plano Cóndor das ditaduras do sul e até tentou matar ao Presidente Chávez de Venezuela.

Uribe mantén o poder grazas ao interés xeopolítico do governo dos Estados Unidos; as fraudes eleitorais, como as organizadas polos seus amigos Jorge Noguera do DAS, coñecido como "Jorge 40", sanguinário paramilitar; os billóns do orzamento nacional; os poderes lexislativo e xudicial, ao servizo do executivo; unha Fiscalia títere; os politiqueiros e o clientelismo; o apoio de empresários como Echeverry Correa e Sarmiento Angulo; as enquisas financiadas polo governo que inducen a opinión e o voto, e o impulso publicitário dos meios como Caracol, RCN e El Tiempo.

A reeleizón de Uribe significaria máis do mesmo: guerra e intervención, desistegración da Nosa América, tratados comerciais como o TLC que entrega a soberania, flexibilización laboral que é pobreza para o traballador e benefícios para as empresas, maior represión, maior coste da vida e novos tributos. Através de Acto Lexislativo, Uribe burlou o obstáculo constitucional á reeleizón presidencial que xa lle fora negada polo povo nun referendo.

É necesário retomar con maior contundéncia a loita xeralizada do povo, os paros e bloqueos de estradas, as marchas campesiñas e indíxenas, o desafio ao terrorismo de Estado no campo e nas cidades, para acabar coas inxustizas do poder.

É unha loita sen trégua pola pátria e a dignidade, por unha nove orde social, a que convocamos neste aniversário das FARC. Aos militares con inquedanzas de Pátria e Xustiza convidamo-los a encontrar-nos con bolívar para que, coas organizacións polítio-sociais do povo, emprendamos nun só bloco a loita por un novo governo alternativo democrático, patriótico, bolivariano e socialista.

Neste 42 aniversário das FARC-EP, cando lembramos aos nosos herois, aos fundadores marquetalianos, aos mortos, aos prisioneiros, damos unha aperta ao povo que impulsa a nosa loita, ao Movimento Bolivariano, ao Partido Comunista Clandestino, ás milícias e aos povos do mundo que nos dan a sua solidariedade. Poder estar certos que a Campaña Bolivariana pola Nova Colómiba -o noso Plano Estratéxico-, coas suas bandeiras sociais e políticas avanza cara a vitória nos guerrilleiros farianos.

Contra o imperialismo, pola Pátria.
Contra a oligarquia, polo Povo.
Até a vitória, FARC-EP

Montañas de Colómbia, maio de 2006.

Etiquetas: América Latina