Sempre que nalgún lugar do mundo xermola un movimento orientado por ideas socialistas, como o que estamos a viver agora en Venezuela, xurde case inevitábelmente o interrogante sobre o tipo de socialismo ao que se refire ese movimento.

Pois o que si é claro, xa desde hai moito tempo, é que nos seus aspectos teóricos o socialismo admite interpretacións moi diversas, e desde os utopistas iniciais até hoxe, o certo é que existen moitos exemplos disto e son moitos os nomes de notábeis pensadores adicados á elaboración de modelos dunha nova sociedade.

Mais por riba de toda a confusión existente ainda no tocante ao camiño a seguir para a construción dunha sociedade socialista, coido que se fixo práticamente universal o respeito e a grande admiración que arrodea a figura de Karl Marx (5-5-1818/14-3-1883).

Do seu nome, como é óbvio, procede o vocablo marxismo que é de uso cotiá na terminoloxia das ciéncias sociais, en todos os idiomas, e compite agora certamente con denominacións de tipo relixioso, como son cristianismo, mahometismo e budismo. Cousa que Marx de seguro rexeitaria, e non só por razóns intelectuais. O seu pensamento, en boa medida, ten orixes na revolución francesa, co laicismo como un dos seus princípios, é dicer, a taxante separación que ten que existir entre Estado e relixión. Algo que, por certo, tamén está na base do pensamento bolivariano.

Tendo isto presente, coido que é oportuno respostar ás ideas que a dia de hoxe se escoitan, en bocas revolucionárias, que tentan facer unha mestura ideolóxica entre elementos marxistas e unhas conceizóns cristiás. E o que ainda é máis chamativo, engaden un chisco de indixenismo ao gosto do consumidor.

Pola contra, os comunistas venezolanos, xa desde os anos 40 do pasado século, vimos insistindo en que a revolución no noso país ten que basear-se na conxunción do marxismo co pensamento bolivariano.

Aliás, vemos que moito se argumenta a prol da necesidade dun novo socialismo, dando a entener así que xa houbo un anterior a este que se nos propón agora, e que, supostamente, foi un fracaso. É o antisovietismo que exiben, polo xeral, os expositores do chamado "socialismo do século XXI", a quen eu cualifico simplesmente de "neorevisionistas". Todos eles teñen un rasgo en común, e é permanente e máis acentuado anticomunismo.

Noutras palavras, non se atreven a denigrar abertamente a Marx, e mália que chegan a recoñecer-lle certo mérito no relativo á teoria da revolución proletária, a continuación pasan a recalcar o feito -máis que evidente, de estar nós vivendo nun mundo que mudou enormemente. E concluen afirmando, por exemplo, que a clase obreira perdeu peso coa revolución científico-técnica e, polo tanto, xa non teñen os proletários o papel de avangarda que Marx e Engels lles atribuiron.

E menciono a Engels coa mesma importáncia que Marx, xa que é unha grande inxustiza a cometida con Friedrich Engels (28-11-1820/5-8-1895) cando se lle deu únicamente o nome de Marx a esa imensa criazón dun verdadeiro socialismo científico, realizada conxuntamente polos dous.

Socialismos podo haber de moitas formas e maneiras, no papel, pero até hoxe o único que se viu funcionar na prática é o que está fundamentado no materialismo dialéctico, é dicer, no que chamamos marxismo. Penso que é bon lembrá-lo, especialmente en datas como estas do 1º e 5 de maio, para que os revolucionários de todo o mundo valoremos xustamente o moito que significa Marx hoxe.