Destacados
Principais cambios nas prestacións por desemprego (xullo 2012)
Actualizado o 28 de xullo coas modificacions a respecto dos contratos a tempo parcial e a súa compatibilidade coas prestacións

A insurrección siria no seu contexto
Stephen Gowans

Libia e os medios de comunicación "alternativos"

Libia: o Imperialismo e a Esquerda
Stephen Gowans

Khrushchev Mentiu, o libro de Grover Furr agora en inglés

Georgian Times entrevista a Grover Furr

As Tres Bagoas do Mundial

Como en Grecia: érguete e anda

Sete toneladas de Lenin en Seattle

Liberdade Arenas!

Novo couce á Historia: a OSCE aproba declarar o 23 de agosto Día das Vítimas do Estalinismo e o Nazismo

Holodomor:
Falsificando a Historia
Biblioteca
Marxista-Leninista

Textos

Boicot a Israel: que é o verdadeiramente “indigno” e “ilegal”?
03/11/2010


Michel Collon
michelcollon.info
03/11/10

Resposta a Pacal Bruckner, Bertrand Delanoë, Alain Finkielkraut, Bernard-Henri Lévy, Yvan Attal, Pierre Arditi, Michel Boujenah, Patrick Bruel e Cie...

«O boicot a Israel é unha arma indigna», escriben este 1 de novembro en Le Monde. Afirman cunha certeza incríbel que «a Xustiza francesa non tardará en confirmar» a ilegalidade do boicot. Para vostedes, todos os que queren axudar os palestinos a acadaren os seus dereitos son infractores da lei. Os seus argumentos? Non se pode aplicar «este tipo de tratamento á democracia israelí».

Mais, como se pode chamar “democracia” a un Estado que foi construído pola violencia, pola expulsión dos palestinos dos seus fogares e terras en 1948? Un Estado que, en todas as épocas, non cesou na súa limpeza étnica:

«Debemos expulsar os Árabes e ocupar o seu lugar» (David Ben Gourion, 1937).

«Os palestinos serán esmagados como saltóns, as súas cabezas esnaquizadas contra rochas e muros» (Yitzhak Shamir, 1988).

«Entre nós, debe ficar claro que non hai espazo para dous pobos neste país. Non hai outra posibilidade que a transferencia dos árabes de aquí aos países veciños -todos. Nin unha soa aldea, nin unha soa tribo debe permanecer» (Joseph Weitz, 1940).

«Os palestinos xamais existiron», (Golda Meir, 1969). «Todo o mundo ten de moverse, correr e apoderarse de todas as terras posíbeis para ampliarmos os asentamentos, porque todo o que tomemos será para nós... Todo o que non tomemos será para eles.» (Ariel Sharon, 1998).

Como poden chamar “democrático” a un Estado que, aínda hoxe, nega o regreso da xente a quen perseguiu e continúa a roubar sistematicamente as terras para medrar mentres pretende negociar?

Sexamos claro: un Estado colonial, baseado no roubo da terra e a expulsión dun pobo, xamais será unha democracia. Aínda que teñan un parlamento, aínda que os ladróns discutan democraticamente entre eles sobre as mellores formas de roubar, segue sendo un Estado de ladróns que reina pola forza.

O boicot é ilegal?

Por suposto que non, xa que busca asegurar o respecto ao dereito. O que realmente é ilegal é isto...

Expulsar os palestinos do seu país en 1948 e negar o seu regreso é ilegal, afirma a ONU. Conquistar novos territorio pola forza é ilegal. Impedir os palestinos vivir nas súas terras, estudar ou circular libremente é ilegal. Destruír as súas casas e as súas oliveiras é ilegal. Encarcerar a nenos de 12 anos é ilegal. Construír un muro de separación, roubar a auga e as terras dos territorios ocupados é ilegal. Utilizar armas de xofre e o láser é ilegal. Bombardear casas, escolas, hospitais, ambulancias, misións da ONU é ilegal. Torturar é ilegal. Asasinar os dirixentes palestinos é ilegal. Masacrar defensores da paz en augas internacionais é ilegal.

Ante estas ilegalidades, que fai o ministro francés de Xustiza? Pide sancionar o Estado que as comete? Impide a importación en Franza dos produtos nacidos deste roubo das terras? Non, ataca a aqueles que denuncian esta ilegalidade! E vostedes defenden a este ministro que se burla do dereito internacional! Incríbel!

Vostedes escriben: «Estamos decididamente contra o boicot porque estamos pola paz». Mais o boicot xa existe! Durante sesenta anos, os palestinos son boicoteados por Israel, e vostedes non fan nada contra iso. Xa que os dirixentes israelís actúan so en función da relación de forzas, o boicot é unha arma perfectamente digna para impoñer a paz. Como o foi contra o apartheid en Suráfrica.

Vostedes escriben: «A crítica non ten nada a ver co rexeitamento, a negación e, finalmente, a ilexitimidade». Mais desde hai sesenta anos, Israel rexeita e nega e ilegaliza os palestinos. E senten indignación por isto?

Vostedes escriben: «Ceder ao chamamento ao boicot, significa que a negociación xa non está no campo do posíbel.» En absoluto. A solución existe, é moi simple, como acaba de o lembrar o músico xudeu Gilad Atzmon: «os israelís poden terminar co conflito nun alustro: mañá ao amencer, Netanyahu devolve aos palestinos as terras que lles pertencen».

É moito pedir? Desde 1968, as grandes organizacións palestinas fixeron grandes concesións propoñendo formar un só «Estado democrático, progresista, non confesional, no que xudeus, cristiáns e musulmáns vivan xuntos en paz e cos mesmos dereitos». É Israel quen negou e nega sempre, é Israel quen se aferra á obsesión dun Estado etnicamente puro, reservado aos xudeus, e vostedes non alzan as súas voces contra disto?

Aínda é pedir demasiado? Os palestinos inclusive chegaron a aceptar contentarse cun 22% das súas terras iniciais, e Israel a iso tamén se nega, continuando a roubar as terras, pouco a pouco, e vostedes nada fan contra diso.

En definitiva, o que é indigno non é o boicot.

É a súa actitude. Porque todo o que acabo de escribir, é ben coñecido por vostedes, que o agochan ao público para o desinformaren. Con que interese?

Temo que o realmente indigno no seu artigo sexan as súas motivacións. No meu libro Israël, falo diso! Sinalo que os tres grupos mediáticos franceses máis poderosos -Lagardère, Dassault e Bouygues- son propiedade de familias ricas que obteñen enormes ganancias con Israel, ao que facilitan as súas armas e instrumentos de colonización. Se un artista ou intelectual francés ousa opoñerse a estes grupos e dicir a verdade, adeus á carreira, adeus á fortuna! Como dicía Bertolt Brech: «Enfadar os poderosos, é renunciar a posuír.»

Os que vos len, os que vos escoitan, terán sempre interese en se formularen a cuestión principal: «Que intereses hai detrás deste discurso?»

Ler máis
1 Comments:

Enviar um comentário

Nota: só um membro deste blogue pode publicar um comentário.

<< Início
 
Contacto
Música ESONS
Última actualización (13/09/12):
Il Nostro Rancore, Trade Unions
Poesia VERSOS DE COMBATE
Última actualización (24/8/12):
Amencer, Florencio Delgado Gurriarán
Tradutor-Translator-Переводчик-Übersetzer
Arquivo
Pesquisas

ENP Estoutras Notas Políticas. Resolución 1024x768
ecoestadistica.com