RNV/YVKE
 «Favoreceremos os nosos amigos cando outorguemos os contratos de explotación das reservas de petróleo da Libia», declarou Nuri Berruien, presidente da Compañía Nacional de Petróleo da Libia, en Doha (Qatar), o pasado 13 de novembro.
Referíase á compensación que darían pola axuda militar prestada pola “comunidade internacional” liderada por Franza e Inglaterra. O 15 de novembro, os membros do Goberno do Consello Nacional de Transición libio (CNT) animaron os inversores ingleses a “aproveitar” as innumerábeis oportunidades que se presentaban na Libia nunha reunión celebrada nun hotel do centro de Londres.
Segundo o responsábel da Compañía Nacional de Petróleo da Libia, «a produción de petróleo, que actualmente é de 600.000 barrís diarios –en novembro-, retornará aos niveis anteriores á invasión, uns 1,2 millóns a finais de 2012». Libia é o país de maiores reservas do continente africano e o octavo mundial, con 46.000 millóns de barrís por explotar. Pola súa parte, Stephen Green, ministro de Comercio inglés, liderou en setembro de 2011 unha delegación de grandes empresas de Inglaterra en Trípoli para se reunir con ministros do CNT, entre as que estaban as petroleiras BP e Shell e multinacionais como Arup e Mott MacDonald, co propósito de asegurarse a participación inglesa na explotación do petróleo e a reconstrución do país.
A respecto das adxudicacións preferentes de novos contratos que prometeu o CNT e o que espera o goberno inglés, o deputado conservador Daniel Kawczynski, presidente da comisión parlamentar inglesa sobre Libia, escribiu hai pouco que Inglaterra debería ser a primeira en se beneficiar para así recuperar os millóns de libras gastados na intervención militar. «Nestes tempos de dificultade económica, non debería ser pedir demasiado, a un país da riqueza e recursos da Libia, que pague a súa parte da conta.»
Os recentes achegamentos entre gobernos e empresas inglesas e francesas co CNT contrastan a retórica inicial da “comunidade internacional”, que priorizaba a intervención na Libia para a protección de civís, segundo expresou David Cameron, primeiro ministro inglés, tanto durante a súa visita após a toma de Trípoli en setembro como na cimeira de Londres a finais de marzo do pasado ano, previa á intervención.
Inglaterra e Franza lideraron daquela a adopción das resolución 1790 e 1973 polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas, fundamentadas na nova doutrina de intervención “humanitaria” denominada “Responsabilidade para Protexer”. A ONU acordou a imposición de sancións ao Executivo da Libia e habilitou a creación dunha zona de exclusión de voos a través da participación da OTAN co obxectivo de «defender o pobo libio de Gaddafi”. |
Enviar um comentário
Nota: só um membro deste blogue pode publicar um comentário.