Resistencia siria, mentiras e naufraxio imperial

Publicado en Cuba Debate o 27 de maio de 2012.
Por Stella  Calloni.
Traducido ao galego por Forxa!

Logo de ser vítimas dunha serie de atentados e emboscadas terroristas, observadores de Nacións Unidas enviados a Siria para negociar o cese o fogo entre o goberno  de Bashar Al Asaad e as tropas mercenarias que intentan derrocalo baixo mandato externo, dixeron este 26 de maio que acharon unhas 92 persoas mortas entre eles 32 nenos, os que supostamente participaran coas súas familias nunha marcha contra o “réxime”, no barrio de Taldo, na o Hula, provincia de Homs.

O chamado Observatorio Sirio de Dereitos Humanos, con sé en Londres, financiado por axencias  de intelixencia  das potencias que intentan ocupar Siria, dixo de inmediato, que o exército  dese país os matou, o que recolleu a prensa dos medios hexemónicos, maioritaria no mundo, sen ningunha investigación previa.

Tanto o secretario xeral da ONU Ban Ki- Moon e o enviado Kofi Annan pediron ao goberno sirio que deteña o emprego de armas pesadas na zona residencial e que se poña fin a toda forma de violencia. Este emprego ao azar e desmesurado de violencia representa unha clara violación do dereito internacional”, afirmaron a través dun comunicado e agregaron que quen cometeu este crime debe responder. Todo isto tamén sen investigación previa.

Estaría ben preguntarse: o goberno sirio que traballou tanto nos últimos tempos para que puidesen chegar os observadores da ONU, e cuxo exército está defendendo ao país da acción de bandas mercenarias e tropas especiais das grandes potencias, vai matar en horas a 92 persoas, xusto neste momento, nun barrio sempre asediado polos invasores?.

Pode ser tan inxenuo o Secretario da ONU para crer esta incoherencia que apunta precisamente a xustificar o que Siria trata de evitar desesperadamente que é unha invasión da Organización do Atlántico Norte (OTAN) e as súas tropas mercenarias?.

A propia televisión estatal siria mostrou vídeos das vítimas, advertindo que estes asasinatos eran responsabilidade dos grupos terroristas, que produciron masacres similares en distintos lugares.

A ONU escoitou a versión de “activistas” e “observadores de grupos de dereitos  humanos” ( cuxas sedes están no exterior) que dixeron que eles “informaran previamente do masacre das tropas do goberno”.

É dicir,  os observadores xa ían preparados para atopar mortos nun lugar onde supostamente os deixou o exército sirio, para que os visen, suponse. A que soa isto?

Como é que houbera tal acción de guerra, como din, sen que os medios se decatasen?. Un ataque desa natureza é imposíbel que pase desapercibido para os xornalistas, moitos deles axentes de intelixencia encubertos das potencias estranxeiras, como se informou nos últimos tempos.

Homs é como o Bengazhi de Libia, un lugar elixido como o foco que os invasores necesitaban crear para comezar a infiltrar as vagas de mercenarios, que cometeron crimes atroces, denunciados por moitos sectores sirios, sen que á ONU lle preocupen estas denuncias que encaixa, como o fixo cos masacres dos mercenarios en Libia.

Palabras como “brutal traxedia” ou “crime horroroso” foron expresadas por Robert  Mood, observador da ONU, moi coñecido en Israel e o secretario xeral da Liga Arabe, Nabil ao Arabi.

Escoitando a versión dos supostos “rebeldes” sirios, transmitiuse ao mundo que unha manifestación pacífica no barrio de Taldo, na o Hula, (Homs) foi reprimida con artillería e foguetes, que tamén foron usados contra vivendas”, o que non transcendera.

A aparición de cadáveres en zonas de actuación dos grupos mercenarios, como foi desde un principio Homs para tratar de atribuílos ao goberno, advírtese como unha típica acción contrainsurxente no esquema da Guerra de Baixa Intensidade para xustificar unha invasión, que desde hai tempo anuncia publicamente a secretaria de Estado norteamericana Hillary Clinton.

Os vaivéns de Ban  Ki-Moon.

O pasado 18 de maio o mesmo secretario xeral da ONU atreveuse a recoñecer  que grupos mercenarios de Al Qaeda poden “estar detrás” dos que denominou como “serios e masivos ataques” das últimas semanas en Siria (Radio PL, 18-5-2012).

Fixo esta declaración durante unha reunión de mozas na sé de ONU analizando que a presenza da Al-Qaeda nese conflito crea unha serie de problemas e que ata “agrediron a Observadores da ONU” enviados a Siria.

Logo disto, Kofi Annan, anunciou en Xenebra  a viaxe dun dos seus colaboradores a Damasco” (PL 18-5-12).

A pesar que desde hai un ano o goberno  do presidente Al Asaad denuncia a presenza da Al Qaeda e outros mercenarios nas accións contra o seu país e a inxerencia externa, en referencia a que están baixo a dirección de Forzas Especiais de Gran Bretaña. Francia, Estados Unidos e Israel o funcionario da ONU foi sempre remiso a investigar esta situación.

 A vaga de mercenarios que chegou a Siria para establecer un foco supostamente “opositor” foi ademais rexistrada por algúns medios británicos, alemáns e españois, que nalgúns casos chegaron ata a entrar e saír polas fronteiras dese país clandestinamente acompañando a figuras da Al Qaeda, como publicaron nos seus xornais.

Siria cumpriu con todos os pasos como o Acordo de seis puntos que se negociou con Kofi Annan en marzo pasado para terminar con este conflito, falsamente armado desde fóra, intentando impoñer o “modelo “libio”, no que participou a Organización do Atlántico Norte (OTAN), bombardeando sistematicamente a Libia durante case nove meses, mentres tropas especiais dos “aliados” dirixían os grupos mercenarios por terra, que finalmente se instalaron como os supostos “liberadores” dun país destruído, saqueado e con miles de vítimas. Sen os bombardeos da OTAN os mercenarios non terían podido tomar nin o pobo máis pequeno.

No caso sirio a resistencia do exército opuxo unha forte muralla ás bandas mercenarias que poderosamente armadas ocuparon en varias ocasións tanto Homs como outras pequenas cidades fronteirizas, a costa de asasinatos que intentaron inculpar ao goberno.

A resistencia siria fixo posíbel que non se puidese instalar unha cabeza de praia e que ante a realidade dos sucesos, Rusia e China, vetasen no Consello de Seguridade dúas veces o novo intento de invasión e ocupación en nome dun falso “humanitarismo”.

Neste caso os 280 observadores de varios países foron atacados con bombas en Damasco e outras cidades, intentado tamén imputar ao goberno de Assad estas accións, pero as evidencias derrubaron os intentos.

A desesperación levou aos mercenarios a realizar unha serie de atentados criminais en plena cidade, que conmoveron ao mundo provocando centenares de vítimas e que tampouco puideron ser imputados ao goberno.

Durante a segunda semana de maio, o embaixador sirio ante a ONU Bashar Jaafari, entregou ao Consello de Seguridade os nomes, nacionalidade, militancia e datos persoais e outros de 26 persoas capturadas por actividades terroristas e na súa maioría membros da Al-Qaeda (informe PL, desde a ONU).

Destes mercenarios de varias nacionalidades 20 pertencen a Al Qaeda e “realizaron operacións terroristas contra o Exército e as forzas de seguridade sirias”. Malia todo e das probas acumuladas polo goberno sirio, a presión internacional está dirixida a esixir a este que retire ao seu exército das zonas en conflito o que é unha evidente trampa. Pídeselle ás tropas sirias que abandonen o seu propio territorio a mans dos asaltantes do país.

Xa desde un principio, a ONU ignorou un informe da Misión de Observadores da Liga Árabe que recoñecera a existencia de mercenarios e o dereito do exército a defenderse, pero isto valeulle o alonxamento  a quen se atreveu a dicir a verdade e o documento desapareceu no medio dun gran escándalo.

Ademais, a instancias de Hillary Clinton a ONU ignorou que no medio da guerra e a morte, o pobo  sirio respondeu ao chamado do referendo para modificar a Constitución, nun paso altamente democratizador, o que se gañou con máis do 80 por cento dos votos o 26 de febreiro de 2012.

Moitos dos plans da CIA fracasaron, como a creación dos chamados “Amigos de Siria” que durante un cume en Túnez o 24 de febreiro  tiveron un soado fracaso que terminou co abandono do representante do Consello Nacional Sirio (CNS) que supostamente é a “oposición liberadora”, iso si, creado en París. As palabras de Clinton foron moi claras, advertindo que só se aceptaría a rendición do goberno sirio e avisando que levaría a cabo outras accións se continuaba a resistencia.

No Cume de Turquía o 1 de abril pasado decidiuse conformar un bloque de axuda millonaria para os chamados “rebeldes” sirios, destinado a pagar soldos ao CNS e ao Exército Libre Sirio, expoñendo a súa condición de mercenarios. Estados Unidos tamén fixo o seu gran aporte “humanitario” en millóns de dólares, mentres se disimulaba que esta “axuda” humanitaria alentaría os atentados terroristas e a guerra sucia contra Siria, ao prezo de miles de vidas.

A realidade non se pode ignorar. O alto ao fogo non pode facelo unilateralmente o país atacado. Siria cumpriu, pero non Estados Unidos e os seus socios, que son os responsábeis dos ataques terroristas dos últimos tempos.

Que se lle pide a Siria? Que non se defenda? Isto soa como a “exclusión aérea” ordenada o 17 de marzo de 2011 ao goberno libio, destinada a paralizar toda capacidade de defensa. Entre os primeiros ataques ilegais dese mesmo marzo contra Libia, un foi a destrución de case toda a frota aérea do país en terra.

As últimas eleccións lexislativas que se realizaron en Siria coa participación de nove partidos por primeira vez, demostraron que a oposición real e democrática está dentro do país e manifestouse máis dunha vez multitudinariamente en contra da intervención externa. Varias desas manifestacións foron adxudicadas escandalosamente por medios xornalísticos do mundo á “oposición “siria. A mentira para matar é dobremente asasina.

Ninguén escoita aos partidos opositores que, como o Partido Comunista, advertiron que ante os ataques promovidos desde o exterior, apoian ao goberno. “O obxectivo  de todos estes asaltantes é anular a legalidade e rebentar o país desde dentro”, sinala o PC.

Estados Unidos, Francia e os seus socios nesta guerra colonial, descoñecen as eleccións lexislativas do 7 de maio, como o adiantaron en ambos casos.

Despois de todo, é coñecido que Siria era un dos países que desde fins dos anos 90 estaba na lista de obxectivos militares estadounidenses.

Ban-Ki-Moon sabe moi ben que a proposta de negociación é unha farsa porque Washington e os seus socios só aceptarán unha entrega incondicional do goberno á suposta “oposición” que, en realidade,  esas mesmas potencias organizaron nas súas propias capitais.

Os únicos que necesitan mortos en Siria son EE.UU e os seus “aliados” nesta nova guerra imperial que se desenvolve outra vez no marco dun estarrecedor silencio do mundo que, ao parecer, non entende que o que sucede a Siria é a sorte que espera a todos os países que decida recolonizar neste novo esquema de expansión global que estamos vivindo.

[Traducido por FORXA!, de CUBADEBATE]

http://revistaforxa.blogspot.com.es/2012/06/resistencia-siria-mentiras-e-naufraxio.html