Madialeva
1. A Bagoa Emocionada
Ardente bagoa a sucar a face do fillo adoptado pola revolución socialista que triunfou e triunfa na parte norte de Corea, na zona liberada. Ese anaco de terra soberana e socialista. A face de Jong Tae-se, cidadán de segunda no país de nacemento, e xa exemplo para toda unha xeración. El non quere ser do Gran Irmán, el quere formar na Corea Juche.
Emotiva bagoa do dianteiro ao se saber representante dese himno e desa bandeira que locen en millóns de pantallas de todo o mundo, diante dun océano de persoas que ollan curiosas e estrañadas, incapaces de elaboraren o esquema cognitivo que conecte o paradigma que sobre a Corea Popular levan décadas vomitando os capitalistas e esa bagoa inzada de orgullo socialista.
Toneladas de esterco ideolóxico burgués diluídas, durante un intre, por unha bagoa sincera, revolucionaria e emocionada.
O socialismo será invencíbel.
--------------------
2. A Bagoa Aflixida
A descansar uns cadrís que andaron mil carreiros e padeceron oitenta invernos, a señora Carme olla pola fiestra sentada na rexa cadeira de teixo.
Malia un seu curmán viaxar coa selección galega de fútbol para participar na Olimpíada Popular do 36 en Barcelona, malograda polo machado fascista, a señora Carme pouco sabe de fútbol. Do que si sabe, e abofé que ben, é do que representa esa bandeira a pendurar de tantos balcóns. Non é a primeira vez que a ve decorando algunhas das fachadas da principal rúa da vila. Mais eran casos moi contados, a ducia de familias representantes da decadente burguesía vilega. A prensa (a Biblia dos ricos, como lle di ela) e as televisións capturaron a moitas xentes de cativa lembranza.
A ollar para esas cores, a señora Carme pensa nos seus pais, cando ela nena, comunistas dos de verdade, dos do puño dereito, sempre o dereito!, en alto, tiroteados e guindados como esterco nunha gabia á entrada da vila. Eses asasinos que a humillaron toda a súa vida, a ela, a filla dos roxos.
Os descendentes das familias ricas de antes, os da cruz no peito e a pistola no cinto, son as familias ricas de hoxe. Nada trocou, bardantes do disfrace que visten. Así falaba sempre o seu fillo, que leva vinte anos da súa vida de cadea en cadea, disque por terrorismo. El, que endexamais puxo a man nunha pistola.
E coa ollada hipnotizada perante a bandeira bastarda, tamén lembra o seu neto. Un rapaz dos bons e xenerosos que ve agora a súa vida aferrollada na chaira manchega. Non lles abondou encarceralo, non. Tiveron que afastalo a mil quilómetros dos seus, da súa Terra. E todo no nome desa bandeira.
A señora Carme sente unha escaldadela a baixar pola engurrada meixela. Unha bagoa móllalle a saia.
--------------------
3. A Bagoa Rabiosa
Nzuzi arrastra as lembranzas e un pequeno carro por un enlamado camiño das aforas de eThekwini. O peso dun feixe de ferralla oxidada fai cantar o eixe, mais, ás avesas do da Terra Cha, ningunha señardade espanta. Anda a procura dun sitio onde ver o partido dos Bafana Bafana. Complicada misión nesta parte da cidade, a terceira máis poboada de Suráfrica.
Desde había uns días nin se achegar ao centro da cidade podía. O Mundial encetara e o goberno de Pretoria non estaba disposto a que nada luxara a imaxe que tentaba vender. Unha patrulla da policía encargouse de llo facer saber cun variado repertorio de golpes.
Non é a primeira vez que baten nel esta semana. Días antes, catro mozos locais foran por el ao berro de estranxeiro ladrón. A cousa puido ser moito peor de non ficar ao descuberto, no medio das agarradas e puñadas, a imaxe tatuada de Fidel Castro.
Remorso e vergoña nos agresores. Acougo no agredido. E súpeto recordo común a bater nas consciencias. Unha historia de irmandade no combate contra o branco opresor, mil veces contada polos pais e mil veces esquecida, e que agora renacía ante a ollada do Comandante.
Porque Nzuzi, angolano, é veterano de Cuito Cuanavale, onde loitou man a man cos internacionalistas cubanos liderados polo Xeneral Leopoldo Cintra Frías contra os exércitos do apartheid e dos seus aliados da UNITA. Vitoriosa batalla pola independencia de Angola, Namibia e Suráfrica. Mesmo agora podía estar a ocupares despacho en Luanda e non malvivindo en Suráfrica. Mais, como compartires mesa cos da UNITA, cos asasinos da súa familia, cos negros que se aliaron cos escravistas brancos? Non, non e non.
Propulsado pola rabia que nacía destes pensamentos, continuaba a súa busca por entre miles de chabolas. E alá lonxe, case a tocar o horizonte, a obscena mole dunha autoestrada era tan só un elemento máis da paisaxe. O mesmo que os enormes estadios que endexamais se usarían, ou os luxosos edificios destinados ás delegacións e aos xornalistas internacionais. Millonarias infraestruturas que, agás o seu custo, serían alleas ás vidas da maioría da poboación. Tampouco albiscaba Nzuzi por ningures esa dose de orgullo ou ese beneficio psicolóxico que dicían algúns que traería o Mundial. Abofé que os que así falaban non vivían nestas chabolas.
Nzuzi parou a descansar. Paseniño, a sentar na chavella do carro, desabrochou os botóns da camisa e ollou a cara de Fidel presidindo o peito. A rabia tornouse en bagoas a asolagaren os seus ollos. |
BOÍSIMO! Fiquei sen palabras. Parabéns ao autor. Había ben tempo que non lía nada que me emocionara así.