A historia de Cuba reserva hoxe un lugar de privilexio para Camilo Cienfuegos Gorriarán, quen desapareceu fisicamente o 28 de outubro de 1959, cando a nacente Revolución contábao entre os súas máis activos defensores.
Por aquel entón, o seu traxe de guerrilleiro levaba os distintivos de Comandante do Exército Rebelde, gañados coa coraxe da última etapa das loitas de liberación da Illa que puxeron fin á ditadura de Fulgencio Batista.
Tras recibir ese ascenso o 16 de abril de 1958, o combatente escribiu ao máximo líder do Movemento 26 de Xullo, o presidente Fidel Castro: "Serame máis doado deixar de respirar que deixar de serlle fiel á súa confianza”.
A lealdade ao xefe da Revolución e ao pobo de onde xurdiu foi, quizais, unha das calidades máis distintivas de Camilo, un dos últimos en sumarse ao grupo de cubanos que, guiado por Fidel Castro, desembarcou no oriente cubano o 2 de decembro de 1956.
Aquel mozo, home de innumerábeis anécdotas, librou centenares de combates na Sierra Maestra, nos Llanos de Bayamo, na invasión cara ao centro da Illa sen medo ás balas inimigas que podían cegar a súa vida.
"Camilo non medía o perigo, utilizábao como unha diversión, xogaba con el, atraíao e manexábao; na seu mentalidade de guerrilleiro non podía unha nube deter ou torcer unha liña trazada", escribiu o seu compañeiro de armas Ernesto Che Guevara.
Entre estes dous homes creceu unha das relacións máis lembradas polos cubanos de onte e de hoxe, quen ven a ambos como eternos símbolos da amizade duradeira, esa que nin o paso do tempo é capaz de borrar.
Varios dos combatentes que estiveron ao seu lado afirmaron que o Che soamente aceptaba bromas de Camilo, xenuíno representante do humor cubano que en máis dunha ocasión acaba en inimaxinábeis travesuras.
Lonxe estivo de imaxinar aquel neno de nai cántabra e pai asturiano, nacido o 6 de febreiro de 1932, no barrio de Lawton, que Cuba bautizaríao como o Heroe de Yaguajay.
Nese central territorio do país, o loitador de amplo sorriso e chapeu grande, librou unha das batallas que deron paso ao triunfo da Revolución Cubana o 1 de xaneiro de 1959.
Logo da vitoria, tomou o campamento de Columbia, guiou as tropas revolucionarias de aire, mar e terra, e frustrou un intento sedicioso na provincia de Camagüey.
Desde esa cidade, o avión Cessna 310 que transportaba a Camilo en viaxe á Habana, o 28 de outubro de 1959, nunca chegou ao seu destino nin foi atopada algunha dos seus partes na intensa procura realizada os días posteriores.
Mais, como apuntase o Che, Camilo, o guerrilleiro, é obxecto permanente de evocación cotiá, que fixo isto ou aquilo, que puxo o seu sinal preciso e indelébel á Revolución Cubana.
Enviar um comentário
Nota: só um membro deste blogue pode publicar um comentário.