Lucía Andrea Morett Álvarez
Quito, Ecuador, 25 de marzo de 2008.

Compañeiras e compañeiros:

Reciban un saúdo sincero, bolivariano, desde unha cama do Hospital Militar en Quito, Ecuador, onde me recupero das múltiples lesións que sufrín como consecuencia do criminal bombardeo lanzado polo exército colombiano a terras do Ecuador o pasado 1 de marzo e que causou a morte a catro dos meus mellores amigos. Dóenme moitas cousas, entre outras, que o goberno mexicano tente co seu silencio reverter a responsabilidade que, ante o mundo e a historia, teñen os autores da masacre, para desviar a atención preguntándose que estabamos a facer alí, cando se sabe que chegamos ao campamento unha horas antes da barbarie, facéndoo na nosa condición de civís e estudosos universitarios sen imaxinar que íamos ser vítimas dunha das peores infamias cometidas recentemente en América Latina, xusto no lugar no que se nos convidou para coñecer as propostas de paz.

Dóeme que nun mundo cheo de comunicación, os medios e o seu poder terxiversen a realidade con absurdas e dolosas mentiras, e que con elas procuren mancar a dignidade de mozos que desde as vías pacíficas e legais queremos un cambio na sociedade. Vexan o que lles digo, agora veñen coa abominábel pretensión, esta si amplamente difundida, "de que as autoridades colombianas nos van interrogar". En que cabeza colle que o noso verdugo sexa tamén o xuíz destes feitos e que sexan ademais os asasinos quen sentencien ás vítimas. Hai que destacar que existe xa un culpábel confeso, a Álvaro Uribe hai que investigalo e castigalo, ao igual que a outros autores materiais e intelectuais, a todos aqueles que guindaron bombas semellantes ás da guerra de Iraq, para despois atacar polas costas aos feridos.

Nós nos cometemos ningún delito, ingresamos e transitamos legalmente no Ecuador, participamos en actividades públicas para, finalmente, ser cosidos a tiros arteiramente. Tan abafantes son os feitos que o Fiscal Xeral desta nación me dixo que non hai nada na miña contra, que fun unha vítima e que me desexa unha pronta recuperación.

Quero dicirlles desde este fermoso pobo ecuatoriano que me abriu os seus brazos e a súa solidariedade, que sei que alá en México o coraxe e a dignidade tamén atopando o seu lugar e son moitos os actos e as formas mediante as que se esixe que este crime de Estado non fique impune. Grazas por estar connosco, con Juan, con Fernando, con Verónica, con Sore. Teño a confianza de que non estou soa, que a xente do meu pobo saberá loitar e facer xustiza; que na UNAM ás nosas autoridades condenaron os crimes e estiveron á altura dos acontecementos para defender o dereito a pensar a actuar criticamente. Estou certa de que moi cedo os meus compañeiros terán unha lápida digna, que a súas mortes non serán en van xa que a súa semente caeu en terra fértil polo que xunto a eles nacerán flores e froitos fermosos. A súa voz que pretenderon apagar dun xeito moi ruín multiplicarase no berro de moitos millóns por todo o planeta.

Despídome desde esta metade do mundo fracturada por ese bombardeo covarde. Sigo confiada en que esa América, esa Patria Grande pola que loitaron e soñaron Bolívar e Martí, chegará cedo. As nosas nación após un longo eclipse florecerán. Non hai imperio que viva eternamente.

Fraternalmente. Lucía Andrea Morett Álvarez.