Unha mobilización histórica. Só asi é como se pode cualificar a experiencia da marcha a pé desde Pontevedra a Compostela, que saía o luns pouco despois das nove e media da mañá e que remataba ás dúas da tarde fronte a San Caetano este martes 30 de xuño, na vixésima xornada de folga para este sector. Esgotados polo esforzo maratoniano destes dous dias, mais “imbatibeis”, e traspasando fronteiras, para que ninguen poda tentar invisibilizar esta loita exemplar, os do Metal ateigaron Compostela de dignidade e de forza, de traballadores e traballadoras que non se renden.


Decenas de persoas traballando na organización desta marcha, milleiros de traballadores e traballadoras na estrada camiñando, e moita máis xente atenta a todo o que está a acontecer con todo o desenvolvemento do conflito pola negociación do Convenio provincial do Metal de Pontevedra. Esa é a presión e a tensión á que se enfrontan os traballadores e traballadoras do Metal de Pontevedra en cada xornada de folga desde o comezo, mais nomeadamente nestes dous dias de marcha e peregrinación a Compostela, polo simbolismo e polo que supuña de proba interna e externa para o conflito.

Éxito a todos os niveis

"Foi un éxito a todos os niveis: desde o nivel organizativo, onde voltamos amosar a nosa capacidade de organización, botando para adiante unha marcha destas condicións e dimensións case que nun par de dias, e tamén pola resposta da xente, que foi numerosa e cun alto nivel de entrega, sacrificio, forza e vontade colectiva. Toda unha lección de dignidade", asi cualificou Miguel Malvido, secretario nacional da CIG-Metal, esta marcha a pé.

Compañeirismo e bo humor

É de salientar o ambiente de compañeirismo, bo humor e ánimo que se viviron nestas dúas intensas xornadas, compartindo momentos duros, polo cansazo físico, mais tamén moitos sorrisos cúmplices daqueles e daquelas conscientes da dimensión da loita da que están a ser protagonistas.

Solidariedade e boa acollida

Outro aspecto positivo foi a boa acollida nas vilas polas que pasou esta marcha, onde de repente todo mudaba con esa marcha de milleiros de persoas, que suando berraban "Metal solución", e entre bromas e botellas de auga que pasaban de man en man, saudaban ás persoas que se asomban a xanelas, balcóns e portas.

"Somos o metal", dician, e todo se transformaba, porque non era esa noticia que só miran na televisión, senón que eran homes e mulleres que pasaban por diante das súas casas, ensinando o que significa que tantas e tantos traballadores se xunten para demandar xustiza e dignidade. E a acollida foi boisima.

Segunda xornada deste camiño

Na segunda xornada desta marcha saiase pouco despois das nove e media da mañá, con algunhas baixas, con perto de cincocentas persoas atendidas polos compañeiros e compañeiras da CIG-Saúde por problemas nos pés, polo intenso ritmo, mais a maioría deles puideron continuar coa marcha.

E esta marcha volveu percorrer vilas máis grandes e pequenas, co mesmo ánimo que na primeira xornada, e tamén con moita velocidade.

Aplausos e apoio da poboación de Compostela

Mais se temos que falar de boa acollida, temos que falar da capital do noso país, de Compostela e dos aplausos de moitos e moitas habitantes desta cidade, dos compañeiros e compañeiras da CIG de distintas comarcas que se somaron á marcha desde A Rocha e da calor e solidariedade que recibiron os traballadores do Metal de Pontevedra.

Asi, con máis ánimo e berrando máis forte que nunca, chegaba o Metal de Pontevedra ás portas de San Caetano, onde de novo volvia haber un desmedido despregue policial. Ali tería lugar unha intervención final das tres centrais sindicais.

"Chegamos agotados mais imbatíbeis"

Antolín Alcántara, secretario conferal de Negociación Colectiva da CIG, comezou a súa intervención, sinalando que "chegamos agotados pero imbatíbeis. Estamos aquí, quixemos vir a Compostela e fomos ben recibidos pola súa poboación. Todos aqueles que confian en que a clase traballadora, en que os traballadores do Metal de Pontevedra somos quen de transpasar fronteiras coa nosa dignidade, recibiunos como merecemos, coa súa gratitude, e aquí estamos, confiados en que esta é a nosa loita e imos vencer".

Alcántara subliñou que "onte os que arrincamos de Pontevedra rexistramos un récord de velocidade, pero non o fixemos porque tiveramos presa, senón porque temos raiba, porque estamos indignados, porque sabemos que nos mobiliza a sede de xustiza, porque cremos que podemos conseguir algo e porque somos quen de transformar o mundo e facelo mellor. Comezou en Pontevedra e traspasamos as fronteiras da provincia, porque queremos que se estenda como unha mancha de aceite. Iso sábeo a Patronal e iso é o que quere impedir. Por iso congregaron e fixeron o xuramento para derrotar ao Metal de Pontevedra, pero non vai ser asi. Do mesmo xeito que chegamos a Compostela, podiamos facelo nun dia se nos empeñaramos e fixémolo por tramos, por etapas. Este convenio chegaremos ao obxectivo e ao horizonte que queremos, aínda que sexa por tramos ou por etapas".

"Imos gañar este conflito"

"Volvemos dicirllo: non van poder restablecer a orde nin a paz, non van poder organizar a súa produción, non van poder contratar cos seus clientes nin saber cando van poder facer as súas entregas. Iso é o que debedes saber: a nosa intelixencia, que nos dá forza, e o noso corazón, que nos mobiliza, pois iso vai ser o que nos vai facer gañar este conflito", insistiu.

O secretario confederal de Negociación Colectiva engadiu que "viñemos aquí, mais xa non agardabamos ser recibidos polo presidente da Xunta nin pola Conselleira, xa non confiabamos niso, como xa non confiamos nunca despois de que cada dia en cada manifestación en cada palabra que falaran do Convenio do Metal, desta loita tan exemplar, pois cada vez é como se nos maldiciran, é como se nos reprocharan cada acción que tomabamos cada dia de folga, incriminándonos e dicindo que non tiñamos razón. Non é momento para conflitos, din, non, é o momento de que os ricos se fagan máis ricos, é o momento de que os ricos se apropien máis do valor do traballo da xente, é o momento para eles, pero non é o noso momento".

Críticas á Xunta

Alcántara criticou a actitude ausente do conflito do Metal por parte da Xunta xa que "o verdadeiro conflito, e hai que dicirllo ao presidente da Xunta, é o que vive cada dia cada familia para administrar este salario, para xestionar a súa economia, para sobrevivir. Iso si é conflito, e iso o señor Feijoo non o quere coñecer. Nunca estivo do noso lado e continuara sen estalo. O único que podemos dicirlle é que en vez de pronunciarse asi, tomando parte pola Patronal, pois que garde un respetuoso silencio, que faga todo aquilo que é posíbel, se quere, se ten ganas para xestionar isto para que se poda solucionar antes, porque senón o percorrido vai ser longo".

"Vos sodes conscientes de que e a quen nos estamos a enfrontar. Os empresarios tentan que ninguen rompa o cerco, porque se o Metal de Pontevedra rachamos os topes de incremento salarial, a partir dese momento toda a súa dotrina viriase abaixo, e iso é o que queren evitar", indicou.

"Aqui está o corazón do sector"

Alcántara sinalou que "seguramente os empresarios de Pontevedra que están a negociar están financiados, están pagados para resistir e teñen un mandato moi certo de que aquí non pode haber ningunha excepción a toda esa regra que tomaron no Estado, pero se equivocan como se equivocaron se pensaban que aquí iamos ser trescentos ou douscentos hoxe aquí. Aquí está o corazón do sector e esa corazón non poden paralo nin a cañonazos".

Asi, animou aos folguistas: "tede confianza porque teñen que saber que estamos dispostos a aguantar, de que aquí mentres non poidamos lograr un convenio digno, un salario que permita que a xente non se rebente traballando once horas, que senón o conseguimos agora terá que conseguirse nun prazo de tempo curto, pero iso é o dereito á vida, porque o dereito á vida non se fai metido todo o puñetero dia no centro de traballo para sacar un salario digno. Asi non se vive".

Por último, Alcántara lembrou tanén á xente máis nova que está a participar nesta folga: "toda a mocidade que comezou a participar disto comezou dunha maneira, e agora xa é doutra. O que estades loitando, compartindo, sufrindo cada día con todos os traballadores de máis idade, gardádeo na memoria, é a vosa historia e diso tedes que aprender. Iso vai facer que poidades mudar o mundo, porque iso tamén está nas nosas máns. Somos unha parte, pero somos a maioría da humanidade: a clase traballadora".





















Ler máis