PCE (m-l) Marzo 2010
O 5 de marzo de 1953 morreu Iosif Visariónovich Dzhugashvili, coñecido mundialmente co alcume de Stalin. A súa persoa e a súa xestión política entre 1929, ano no que se impuxo sobre os seus adversarios políticos, e o ano do seu falecemento, mereceron os peores cualificativos. Non quedou nin unha soa parecela do seu goberno que non fora xulgada cos termos máis duros e a máis absoluta das descualificacións. Desde a axuda á España republicana durante a Guerra Civil até o Pacto Xermano-Soviético, pasando polos plans quinquenais e a colectivización da agricultura, todo é considerado como unha política pérfida e criminal froito dunha personalidade sádica e paranoica. Desde a extrema dereita até o anarquismo, pasando por socialistas, trotskistas e liberais, é difícil atopar unha personaxe histórica que concite o odio de sectores políticos tan diversos, unidos todos eles en identificar a Hitler con Stalin baixo a etiqueta do totalitarismo, absurdo concepto teórico que serve para amalgamar o fascismo e o comunismo e condenar conxuntamente dous sistemas políticos, económicos e sociais absolutamente antagónicos.
Convertidos en xuíces, a meirande parte dos historiadores académicos, acompañados da historiografía militante trotskista, interpretan a política de Stalin como unha sucesión de crimes, abominábeis represións e traizóns ao movemento obreiros, repetindo libro tras libro a mesma tocata forxada nos anos da Guerra Fría, alleos ás achegas de historiadores como Grover Furr, Ludo Martens ou Víctor Zemskov e á documentación dos arquivos soviéticos, que rebaixan drasticamente as cifras da represión de 1936-1938 e desmenten as elucubracións fantasiosas sobre a fame en Ucraína. Escribindo ao ditado da burguesía e plaxiándose entre eles, estes historiadores con anteollos de cabalgadura son a antítese do que debe ser un científico social, cuxa primeira obriga é aterse aos datos obxectivos.
O estudo de calquera período histórico nunca pode darse por pechado; pola contra, a análise de novas fontes documentais ou o desenvolvemento de novidosos enfoques interpretativos troca necesariamente a nosa visión do pasado, volvendo obsoletas ou simplemente erradas as interpretacións sustentadas até ese momento. Un historiador que ignore os feitos obxectivos para seguir mantendo modelos que encaixen cos seus prexuízos ideolóxicos, deixa de ser historiador para converterse nun historietógrafo ou, sinxelamente, nun panfletista estilo Pío Moa ou César Vidal.
Dispoñemos xa dun material o suficientemente sólido que permite reformular a maioría de xuízos emitidos sobre Stalin e encetar unha nova aproximación á súa personalidade e á súa acción política. A figura de Stalin non precisa haxiografías absurdas nin loas desmesuradas. Trátase de algo tan sinxelo como facer historia de xeito rigoroso e científico. Sen negar os erros, a súa política de planificación económica e colectivización agraria converteu á URSS en dez anos na segunda potencia industrial do mundo, erradicou o analfabetismo, e puxo a base técnica e científica que permitiu á Unión Soviética vencer á Alemaña nazi na Segunda Guerra Mundial. A vitoria sobre Hitler, co inmenso sacrificio de 27 millóns de cidadáns soviéticos mortos na contenda, salvou ao xénero humano da barbarie fascista. Iso é unha realidade e, sen dúbida, moi brillante.
Os millóns de traballadores que admiraban a Stalin nos anos trinta, estaban completamente manipulados e padecían unha profunda ignorancia? Alguén cun pouco de sentido común pode coidar que os habitantes da URSS vivían aterrados e traballaban unicamente por temor á policía política? Os comunistas gobernaban exclusivamente pola forza? Estas lerias urdidas no seu momento por Robert Conquest, difundidas co xeneroso apoio económico da CIA por fundacións presuntamente culturais e repetidas nos nosos días por charlatáns como César Vidal, Pío Moa e Ricardo de la Cierva, sen esquecer a catedráticos con caste académica, como Antonio Elorza, non só pretenden difamar a figura de Stalin. Detrás da demonización de Stalin hai un obxectivo máis ambicioso: a criminalización do comunismo. A burguesía mantén unha incansábel guerra ideolóxica cuxo obxectivo é desarmar política e ideoloxicamente á clase obreira e afastala das posicións revolucionarias, sementando a confusión e a desorientación entre os traballadores. Elementos fundamentais desa estratexia son a identificación entre fascismo e comunismo e a representación de Stalin coma un ditador sanguento.
Emprégase habitualmente hoxe o termo estalinista como un insulto, mais convén non esquecer que eses estalinistas hoxe tan deostados se enfrontaron ao fascismo nos anos trinta, defenderon Madrid ante as tropas de Franco, loitaron na resistencia contra a ocupación nazi, venceron en Stalingrado e chegaron a Berlín en 1945. O que a burguesía non perdoa a Stalin é ter elevado á URSS ao rango de potencia mundial e demostrar que o socialismo non é unha utopía. Os comunistas sentímonos orgullosos deses feitos. Non entendemos a aqueles que se pretenden comunistas e repudian a Stalin. O antiestalinismo é sinxelamente unha forma de anticomunismo, por moito que se disfrace con roupas “progres” e pretenda distinguir entre comunistas puros, pero inxenuamente idealistas, e o malvado Stalin. Non é unha casualidade que os abandeirados do antiestalinismo terminaran na súa inmensa maioría nas fileiras da dereita máis rancia e reaccionaria. No quincuaxésimo aniversario do seu pasamento, nós asumimos a obra de Stalin e o seu legado como parte fundamental da historia do comunismo e do movemento obreiro mundial, e defendemos publicamente a súa inmensa talla de estadista e revolucionario. |
acho que não se pode conceber que alguém se diga comunista, marxista-leninista ou revolucionário anticapitalista e seja contra Estaline. Há que superar esta situação de anti-comunismo.
Camaradas, não esqueçam também de falar do que escreveu Estaline, dos contributos que deu ao marxismo-leninismo, como na obra Materialismo Dialéctico e Materialismo Histórico,por exemplo.