«Nunca podo ver o ceo sen reixas ou arame de espiño polo medio»

Dende hai dous meses atópome no cárcere de Villena (Alacant), a preto de 1000 quilómetros da miña Terra. Isto supón unha condena engadida para os meus pais e irmáns, que xa non poden visitarme todos os meses, como viñan facendo até agora, cando estaba preso en Dueñas (Palencia), pois a viaxe implica moito tempo e sobre todo moitos cartos para unha familia traballadora.

Nesta cadea metéronme nun Módulo de Illamento, que están deseñados para facer máis dura e desagradábeis as condicións de vida dos presos. Dous exemplos: diante da xanela da miña cela teño un balado con arame de espiño por enriba, por mor do cal apenas entra a luz do sol, o que me impide ler ou escribir sen luz artificial, e fai que a permanente humidade converta as celas en auténticas neveiras. Asemade, o patio ten unhas dimensións moi reducidas e está enreixado por enriba. Xa que logo, nunca podo ver o ceo sen reixas ou arame de espiño polo medio.

Entre unha unha e outra cadea levo agardando seis meses a que me saquen ao hospital por unha doenza no xeonllo… seis meses! Penso que non é grave, porén, se o for ficaría coxo froito da desatención sanitaria que padecemos nestes centros de exterminio. Iso si, noutras cousas son máis dilixentes: teño limitada a miña correspondencia a tres cartas semanais, e todas as miñas comunicacións están intervidas. Os inquisidores de II.PP. len e censuran as miñas cartas, e escotan todas as miñas conversas con familiares e amigos, sexan por teléfono, locutorios ou vis a vis.

Dun xeito máis xeral e por mor da “política de dispersión y aislamiento” que estes fascistas veñen aplicando contra o conxunto das presas e presos políticos, nestes case cinco anos que levo preso sempre estiven separado da miña compañeira sentimental, presa no cárcere de Brieva (Ávila), malia estar rexistrados legalmente como parella de feito. E agás os primeiros nove meses e algún outro encontro ocasional, o resto de tempo estiven separado dos meus camaradas do PCE(r) e dos GRAPO, e tamén de calquera outro preso político.

Con todo, o retrato da miña situación carceraria non sería completo sen mencionar o apoio que neste tempo recibín das presas e presos políticos vascos. Malia todos os impedimentos sempre fixen moi boas relacións con eles, e denantes en Dueñas e agora aquí, fixéronme chegar a mesma mensaxe: «te tienen solo pero no lo estás, estamos contigo». E por riba de todo teño que destacar o apoio e solidariedade que me vindes prestando familiares e amigos dende a rúa, grazas ao cal podo parafrasear ao poeta salvadoreño Roque Dalton, e dicir ben alto que «entre o frío dos ferros cólase todo o amor do mundo».

Denantes mortos que escravos! Venceremos!

David Garaboa Bonilla, Preso Político do PCE(r)

Ler máis