Xa son dous os anos de crise capitalista profunda e xeral, como foi a de 1873, da que xurdiría o imperialismo e a colonización e saqueo de África, ou a de 1929, que provocou o nacemento do fascismo e a II Guerra Mundial.

As súas causa non son outras que a inevitábel superprodución, especialmente nos sectores económicos refluxo que serven de contrapeso á tendencia inevitábel no descenso na taxa de ganancias, e a especulación financeira, creadora dun espellismo encargado de inflar o globo virtual da economía máis ala da realidade produtiva até estoupar e provocar a desaparición de millóns de postos de traballo, arrastrando á miseria a amplos sectores das clases traballadoras.

A grande burguesía europea deseñou un camiño sen retorno a unha condicións laborais máis propias do século XIX que do XXI: precariedade do emprego co abaratamento do despido, medre da explotación salarial aos colectivos de traballadores máis febles e desorganizados, ampliando as xornadas e os ritmos de traballo até a extenuación e a privación do descanso e o lecer, desmantelamento da seguridade social e dos servizos públicos para aforrar custes aos empresarios ao tempo que crean novas oportunidades de negocio a unha patronal sedenta de beneficios.

A oligarquía do Estado, e a súa fracción galega, seguidoras destes plans, suman aínda máis esixencias co obxectivo de limitar a xa pouca capacidade de defensa dos intereses inmediatos da clase obreira, liquidando a negociación colectiva e mesmo os dereitos políticos e sindicais básicos.

A socialdemocracia do PSOE no poder, seguindo as ordes da burguesía financeira e dos seus órganos, como o FMI, a Unión Europea ou o Banco Mundial, pretende aplicar unha serie de medidas e reformas económicas e legais que só benefician a patronal e os capitalistas. O cinismo e a demagoxia populistas do parlamento español onde se debateu e aprobou a Reforma Laboral, as medicas económicas antiobreiras recollidas nos orzamentos ou a reforma das pensións, amósannos, outra vez, que nada podemos agardar deles por mor da composición de clase e política dos representantes duns intereses alleos á clase traballadora galega e á do resto do Estado.

O proletariado e o resto de traballadores asalariados debemos responder contundentemente a esta agresión do capital, temos de reaccionar e emprendermos o camiño da organización, temos que perseguir a unidade de toda a clase obreira ao redor duns obxectivos claros definidos na loita que está por vir.

Para a burguesía non existe nada sagrado con tal de manter o seu sistema e garantir os seus beneficios económicos: as leis, as constitucións, os mínimos dereitos concedidos, as pensións, a sanidade e a educación públicas ou até a mesma existencia da propia democracia burguesa como sistema político. Cando a burguesía ve ameazada a súa existencia como clase social dominante sempre bota man do fascismo como forza de choque contra o crecente movemento revolucionario da clase obreira.

Recentemente o presidente da UE, o socialdemócrata portugués Durão Barroso, afirmou nunha reunión con sindicatos europeos que só existían dúas alternativas posíbeis: ou aceptar as reformas ou a ditadura militar. Dicímoslle a Durão Barroso que se engana, que as súas ameazas non atemorizan á clase obreira, senón que sinalan o camiño que debemos tomar, o único camiño dos traballadores e dos pobos, o socialismo. E o único medio para conseguilo é a revolución.

Este 20 de setembro temos que amosar estarmos dispostos a loitar até as últimas consecuencias para frear a Reforma Laboral e todas as medidas que nos queren impoñer. Esta folga debe ser o primeiro paso dun longo camiño inda por andar.

CONTRA A DITADURA DO CAPITAL!!

ADIANTE A LOITA DA CLASE OBREIRA!!