Sóbenme dos calabozos da Audiencia Nacional á sala onde se vai celebrar o xuízo. Reencóntrome cos camaradas. A emoción que nesa apertas se desata, a ledicia que se desborda, o sorriso, as palabras entrecortadas. Como dixo Julius Fucik: "alí onde dous comunistas ou revolucionarios se xunten, así sexa no mesmo inferno dos calabozos policiais, de inmediato emerxe e se arma a Comunidade dos Celebrantes da Vida, da Loita, do Amor, a celebración dos ideais nos que ardemos e que son os que acenden nas nosas pupilas a luz e o brillo de madrugada."
Os Tribunais, como os hospitais, teñen un non sei que de tristura suspendida no ar, un non sei que de atmosfera ameazante, como fíos de coitelos asexantes. E cando o Tribunal é de Excepción para amordazar a boca e o berro da Revolución, o que se persegue e condena é a ousadía dos parias e os desherdados da terra de lanzarse á tomar o ceo por asalto.
Decrétase Sesión Pública e a nosa xente comeza a entrar na Sala. Vexo entrar a Susana e María José, radiantes; a Xan, Brais, Bugui, Oscar, David e Javi, que me saúdan puño en alto; a Vanessinha, a miña pitufiña, que me aperta co seu sorriso entrañábel; aos país de David Garaboa, a Pili e Santiago, que tanta ledicia me produce velos; a Chemari e Antón, que sempre acoden á cita coa Solidariedade; a miña nai, sempre aí, de pé, enteira, toda una vida xa seguíndome de xuízo en xuízo e de cadea en cadea; ao meu irmán Carlos, o pequeno, o que tiña tan só 8 anos cando me fun por primeira vez á clandestinidade.
Retrocede a historia suspendida no ar, retrocede a atmosfera ameazante e se desvanecen os fíos dos coitelos asexantes. Un sol fraternal e solidario ábrese paso na Sala e todo se volve cálido, entrañábel, próximo.
Principia o xuízo. Chámanos a declarar. Nin una soa acusación de delito concreto, ningunha proba, tan só meras e até disparatadas conxecturas. Declara Manuel Arango, militante do PCE( r ), 62 anos, case corenta de militancia; detido e encarcerado por primeira vez no ano 1974. Declara Lucio Blanco, militante do PCE( r), 60 anos, máis de 30 anos de militancia; detido e encarcerado por primeira vez en 1979. Declara Isabel Aparicio, militante do PCE( r ), 58 anos, máis de 35 anos de militancia, detida e encarcerada por primeira vez en 1981. Declara Paco Cela, militante do PCE( r ), 52 anos, máis de 30 anos de militancia; detido e encarcerado por primeira vez en 1981. Ademais, Israel Clemente e Xurxo Gracia, militantes dos GRAPO, condenados a 40 anos de cadea.
En cada declaración vaise despregando una vida entregada en corpo e alma á Revolución, á defensa intransixente dos intereses da nosa clase, sempre na primeira liña de combate; da clandestinidade aos calabozos policiais, dos calabozos policiais a cadea; tras 12, 15, 20 anos de cárcere, de novo á clandestinidade, de novo a seguir empurrando do carro da Historia.
Todos os militantes do PCE ( r), recoñecémonos e reivindicamos como comunistas e como tales non agochamos nin os fins que perseguimos nin os medios que empregamos para acadalos. Propoñémonos e propugnamos abertamente, a través dunha estratexia de Guerra Popular Prolongada, a insurrección armada da clase obreira e as masas populares para destruír o Estado burgués, instaurar a ditadura do proletariado, construír o Socialismo e encamiñarnos cara a sociedade comunista, sen clases e sen Estado, onde sexa posíbel inzar a bandeira de: “ de cada un segundo as súas capacidades, a cada cal segundo as súas necesidades”.
Mais o PCE( r ) non empuña as armas nin práctica a loita armada porque non é o seu cometido, non é o papel que ten asignado na grande obra de organizar a Revolución. Xa que logo, é absolutamente falsa a acusación que se nos fai de ser integrantes dunha organización armada; falsa acusación pola que nos piden 12 anos.
Ao final da segunda sesión do xuízo, o Xuíz concedeunos 5 minutos para saudar aos amigos. Vexo entrar a Oscar, a Bugui, a Brais. Fúndome con eles nunha tremenda, cálida, entrañábel, interminábel aperta. E nesa aperta, aperto a todos os que estabades e a todos os que non puideron vir. E tamén, por un intre, a través das anchas alamedas desa aperta, fuxo e volvo a camiñar ceibe polas rúas da Coruña, volvo a sentir e ulir o seu mar, báñome na ledicia dos seus días claros. A vida e a loita ensináronme a non ollar para atrás coa inútil tristura das lembranzas, a perseguir a ruptura que me empuxa cara ao novo, cara ao que nace; pero vós, a miña xente, sodes un inmenso mar azul ao que sempre volvo e no que algún día quixera apagarme.
Condenarannos. Unha vez máis, volveremos a cumprir outro bo número de anos de cadea, de illamento, de represión, de soidades. Arregarásenos a pel, porásenos o cabelo aínda máis branco. Mais, tal vez con sesenta, con setenta, con setenta e tantos anos, sempre que a nosa quebrantada saúde nolo permita, algún dia, algún ano ou século destes, volveremos, regresaremos ao seo da nosa clase e do noso pobo sen ter arriado nin una soa das bandeiras que nos puxestes nas nosas mans, intacta a chama e o fogo que aviva o mundo novo que xa palpita nos nosos peitos.
Paco Cela Seoane.
Preso político do PCE ( r )
¡Aupa paco!
PCE(r) Liberdade