Entre 1960 e 1970, as comunidades portorriqueñas de Chicago e New York, como tantas outras comunidades nos Estados Unidos, rebelaron-se contra a violéncia e a brutalidade do colonialismo, o racismo e a explotación. Os seu novos dirixentes non só loitaban por desmascarar e combater estes males, tamén para que a comunidade tomara o controlo das suas institucións, infundindo un espírito de esperanza.


Era unha época na que os movimentos anticoloniais de liberación nacional prevalecian através do mundo e os movimentos anti-imperialistas estaban en guerra. Obrigaba-se á mocidade a participar no exército para combater nunha guerra allea á idiosincrácia e intereses portorriqueños e ubicaba aos soldados na contradicción de loitar contra o esforzo libertador do povo vietnamita. Por outra banda, o Partido das Panteiras Negras advogaba pola autodefensa, e a policia de Chicago asasinou aos dirixentes do Partido. Mozos como Óscar López Rivera e Carlos Alberto Torres insertaron-se nestas loitas, converteron-se en líderes, e foron afectados non só polos sucesos que acontecian na sua comunidade senón polo que acontecia no mundo.

Durante esta época naceu a organización Forzas Armadas de Liberación Nacional (FALN). Entre 1974 e 1980, a FALN reclamou, meiante murais públicos, a responsabilidade por accións político-militares simbólicas realizadas contra instalacións militares, governamentais e de poder financeiro, principalmente en Chicago e New York, para chamar a atención do mundo sobre o acoso colonial de Puero Rico.

A comezos dos 80, Oscar López Rivera, Carlos Alberto Torres e vários outros homes e mulleres foron capturados nos Estados Unidos e acusados de conspiración sediciosa e cárregos relacionados, así como de ser membros das FALN e do movimento clandestino. Ao seren arrestados, invocaron o direito internacional, que dispón que o colonialismo é un delicto, e que os povos colonizados teñen o direito a utilizar os meios que estexan ao seu alcance para combater ese delicto internacional.
Tamén estabelece, o direito internacional, que os tribuanis do país colonizador non poden criminalizar aos que combaten o colonialismo. Polo tante, reclamaron a condición de prisioneiros de guerra, negaron-se a recoñecer a xurisdicción dos tribunais e non retaron as provas que o governo apresentou na sua contra. Foron axuizados, convictos e tachados de "terroristas" nun ambiente de histéria.
Polos actos imputados a prol de rematar co controlo colonial exercido polos Estados Unidos en Puerto Rico -embora ninguén resultara ferido ou morto- foron sentenciados a penas equivalentes a cadea perpétua, para ser cumpridas en cárceres dos Estados Unidos.

Na actualidade, as suas sentenzas exceden en moito as das penas por delictos criminais violentos, delictos cometidos pola policia -incluso o asasinato- en contra do movimento independentistas, e delictos cometidos por organizacións paramilitares de direita. A sentenza de 15 anos imposta a Óscar por conspiración para fuxir da prisión foi un caso fabricado polo governo: non existiu tal evasión, non foi acusado de fuxir nen de tentá-lo, embora a pena fose 8 veces máis longa que o pena meia por fuga.

En 1999, o presidente dos Estados Unidos, Bill Clinton comutou as penas de 12 destes homes e mulleres, que xa cumpriran entre 16 e 19 anos de cárcere de sentenzas que ian entre 35 e 90 anos.

O presidente expresou que se viu motivado a facé-lo porque "eles cumpren penas extremadamente longas... que non gardan relación cos delictos cometidos. A nosa sociedade entende que a pena dever corresponder ao delicto." Carlos Alberto e Óscar, que non foron liberados en 1999, xa cumpriron 26 e 25 anos, respectivamente, das suas penas de 70 anos. As suas sentenzas son iguais -ou menores- que as sentenzas desproporcionadas que se lles comutaron aos demáis, mentres que Óscar e Carlos xa cumpriron outros setes anos máis que os cumpridos polos seus compañeiros no cárcere.

Antecedentes históricos e sociais do caso

Estados Unidos, como nazón, xurdeu dun movimento anticolonial armado. Os seus primeiros herois nacionais foron George Washington, Tomas Jefferson e os seus correlixionários, quen recoñeceron a violéncia colonial británcia, elaboraron teorias sobre esta e loitaron contra ela coa pluma e as armas.
Triunfaron pola sua indómita vontade de liberdade. Cosagraron o seu amor á liberdade na Declaración de Independéncia, que afirma protexer o direito dun povo á vida, á liberdade e á procura da felicidade e garante expresamente o direito a cambiar ou abolir todo governo que impida o logro deses fins e instituir un novo governo que asegure a consecuión dos mesmos. Esta guerra de independéncia valeu-lles de inspiración a moitos povos ao longo dos anos.

A Carlos Alberto, Óscar e os seus compatriotas lembrou-se-lles esta história o dia no que foron sentenciados. Cando un dos seus compañeiros comentou ao xuiz que as sentenzas serian lidas o dia no que se celebraba o aniversário de George Washington, o xuiz respostou que os ingleses, de capturar a Washington, o matarian no momento, que a pena capital seria a sentenza da sua eleizón e que sentia mágoa por que non houbuse pena capital en Washington nese momento.(...)

A campaña

Durante a colonización española, moitos portorriqueños loitaron e foron encarcerados pola sua resisténcia. Desde a ocupación estadounidense do 1898 houbo uns 2.000 prisioneiros políticos, cuxas sentenzas soman en conxunto 11.116 anos. Sempre se fixeron campañas pola excarcelación dos prisioneiros políticos. No século XX houbo várias campañas exitosas: a comutación por parte do presidente da pena de morte imposta ao nacionalista Óscar Collazo en 1952, convito a raiz do ataque á Casa Branca en 1950; en 1979, a comutación por parte do presidente das penas impostas aos nacionalistas Lolita Lebrón, Rafael Cancel Miranda, Irving Floresk, Andrés Figueroa Cordero, presos logo do ataque ao Congreso dos Estados Unidos en 1954 e encarcerados durante 25 anos, así como de Óscar Collazo, despois de 29 anos de prisión; e en 1999, a comutación por parte do presidente das penas dos sentenciados do movimento clandestino, Edwin Cortés, Elizam Escobar, Ricardo Jiménez, Adolfo Matos, Dylcia Pagán, Alberto Rodríguez, Alícia Rodríguez, Ida Luz Rodríguez, Luis Rosa, Alejandrina Torres e Carmen Valentín, acusados de conspiración sediciosa, e de Juan Segarra Palmer, acusado de expropriar diñeiro asegurado polo governo, para financiar o movimento independentista, todos eles encarcerados entre 16 e 19 anos.
Despois de cada campaña exitosa, o povo de Puerto Rico acolleu aos ex prisioneiros e prisioneiras cos brazos abertos como herois nacionais. Unha vez livres, on só se integraron na sociedade civil, senón que participan nas campañas de excarcelación dos que ainda están presos.

Carlos Alberto e Óscar, con 26 e 25 anos cumpridos, superan o tempo cumprido dos prisioneiros políticos con máis tempo no cárcere. Só Óscar Collazo, cos seus 29 anos de cárcere, estivo encarcerado máis tempo.

O Comité Pro Direitos Humanos de Puerto Rico, cuxos esforzos abranxen tanto o foro nacional como o internacional, acolle activamente todas as actividades a prol da excarcelarción. O traballo inclue recopilar sinaturas para o envio de cartas ao presidente Bush, xestións con entidades relixiosas, cívicas, laborais e governamentais para que aproven resolucións a prol da excarcelación, convocar seminários e congresos educativos, elaborar un documental para televisión, promover as mostras de arte de "Sin espacios suficiente", organizar vixílias, marchas e piquetes e facer apresentacións nos foros internacionais, incluida a ONU.



Máis información en:
todosenlibertadpr@hotmail.com
Comité Pro Direitos Humanos