Destacados
Principais cambios nas prestacións por desemprego (xullo 2012)
Actualizado o 28 de xullo coas modificacions a respecto dos contratos a tempo parcial e a súa compatibilidade coas prestacións

A insurrección siria no seu contexto
Stephen Gowans

Libia e os medios de comunicación "alternativos"

Libia: o Imperialismo e a Esquerda
Stephen Gowans

Khrushchev Mentiu, o libro de Grover Furr agora en inglés

Georgian Times entrevista a Grover Furr

As Tres Bagoas do Mundial

Como en Grecia: érguete e anda

Sete toneladas de Lenin en Seattle

Liberdade Arenas!

Novo couce á Historia: a OSCE aproba declarar o 23 de agosto Día das Vítimas do Estalinismo e o Nazismo

Holodomor:
Falsificando a Historia
Biblioteca
Marxista-Leninista

Textos

Nacionalismo canário: 2007, ano para avanzar
26/12/2006

Francisco Javier González
Magec.info, decembro 2006




Nos primeiros dias do ano 2000, nun dos seus acostumados cámbios de niño, o Partido Nacionalista Canário saiu de Guatemala (a Federación Nacionalista Canária de Dimas e Ildefonso) para arribar a Guatepeor (Coalición Canária), cámbio marcado, como non, polo vento preeleitoral que entón, como hoxe -no que o PNC repite a xogada- sopraba por estas asirocadas ínsulas. Nese momento, e ante a nova e profunda desilusión que no nacionalismo canário produciu todo ese conxunto do "outro nacionalismo" que trataban de representar entre Dimas Martín e Juan Manual Garcia Ramos, publiquei unha análise que continua a estar vixente hoxe e, cando menos ao meu entender, é tan válida como entón, polo que a anovo ainda co risco de semellar repetida.

É inegável que o nacionalismo revolucionário está atravesando unha etapa de refluxo ideolóxico e organizativo no prolongado camiño, moitas veces sinuoso, que levou a Canárias e aos canários desde a colonización e escravitude, imposta após un século enteiro de guerra de conquista española, até o dia de hoxe, cun rexime autonómico dentro do marco do Estado español, e que nos levará mañá a constituir un Estado soberano, camiño que ven marcada por pontos de inflexión, irreversíveis, que constituen etapas sucesivas do proceso de toma de conciéncia da necesidade da nosa autoliberación e construcción nacional.

Unha vez, nun debate en Gran Canária, un asistente opinaba que a história do nacionalismo canário naceu cando un guanche lle arrincou, por vez primeira, os dentes a un invasor dunha pedrada, mais ainda que a nosa história está inzada de episódios deste tipo e chea de motíns e alzamentos desde a Rebelión dos Gomeros, a sublevación do Mencey Ichasagua ou os Pleitos da Aldea de Artevirgo, até a mesma Guerra de España, foron máis ben as atitudes estritamente políticas as que marcaron os pontos sen retorno nos que se cimenta o moderno nacionalismo canário. As orixes deste nacionalismo actual hai que buscá-las no pensamento máis progresista do XIX, no entorno dos deputados doceanistas nas Cortes gaditanas, cando en La Laguna o mahoreiro Agustín Peraza Bethencourt exorta ao Cabildo a sublevar-se contra a metrópole e cando se detén a Fernando Llarena Franchy por unha "conspiración separatista" na que, entre outros, se involucra a Key Muñoz. A continuidade está no "nacionalismo literário" entorno á Imprenta Isleña fundada por D. Pedro Ramírez en 1840, a revista "La Aurora", o semanário "El Guanche", a "Revista de Canarias" e a longa nómina de escritores e intelectuais que se moveron no seu redor. A formulación política concreta deste nacionalismo ascendente vai ser obra de Secundino Delgado desde "El Guanche" caraqueño e coa fundación, no círculo das primeiras organizacións sociais e o comezo da imprensa obreira, do Partido Popular Autonomista no interior da pátria. A bandeira das sete estrelas que, anos máis tarde, se iza no Ateneo de Aguere, vai ser recollida, desde La Habana, polos colaboradores de Secundino: Cabrera Diaz, Gómez Wangümert, Guerra Zerpa... coa fundación do PNC, hai agora 82 anos. Reafirma-se no Pacto do Frente Único Revolucionário (FUR), nas Canárias da segunda República española, e, ainda que o paroxismo franquista marque despois unha sanguenta paréntese, volve abrollar con forza no MCL (Movimiento Canarias Libre), o MPAIAC (Movimiento por la Autodeterminación e Independencia del Archipiélago Canario), o PTC (Partido de los Trabajadores Canarios), PRAIC (Partido Revolucionario Africano de las Islas Canarias), PCC(p) (Partido Comunista Canario -provisional-), FREPIC (Frente Popular por la Independencia de Canarias, PCU (Pueblo Canario Unido) ... e os seus correspondentes correlatos nos campos sindical, cultural e social; abrindo unha nova etapa da nosa história recente.

Nos últimos anos, nos que se inícia o refluxo, ten lugar un novo fenómeno con poucos referentes anteriores. Xunto a unha progresiva atomización das organizacións nacionalistas -na que interveñen por igual causas endóxenas e esóxenas, contando, eso si, coa interesada axuda do longa man da administración metropolitana- os resíduos da direita españolista e proestatal do franquismo, co apoio interesado dunha boa parte das burguesias isleñas, que xa foran sócios privilexiados e defensores da ditadura, reconvirten-se, desde un insularismo desaforado inicial a un rexionalismo que, tentando aproveitar un terreno xa abandonado, e sementado polos nacionalistas, se reviste dunha roupaxe pseudonacinalista. Nace así as AIC (Agrupaciones Independientes de Canarias, modelo sobre o que se vai vertebrar CC para desputar o poder rexional ás opcións estatais predominantes. Á operacións soman-se formacións borrosamente autodeterministas como AM (Asamblea Majorera), excrescéncias do carrillismo mesturadas con cristiáns autoxestionários como ICAN (Iniciativa Canaria Nacionalista) e partidos con história e militáncia nacionalista, mais con erráticas propostas tácticas e un único obxectivo cifrado nos restos de poder que o conxunto permitia, como o PNC. Os inegáveis éxitos eleitorais de CC e a cementación en posicións maximalistas, o indeterminismo ideolóxico e as batallas persoais do disgregado nacionalismo real, cuxos elementos máis marxinais foron sugados pola coalición, levaron a unha situación na que, falseando os conceitos, CC para por ser representante e referente xustamente diso que nen sequer é: nacionalista.

Pola sua própria orixe e polo seu desenvolvimento posterior CC, cunha inxente capacidade para amorear os máis diversos intereses particulares co disfarce de colectivos, capaz de converter episódios vergoñentos de rapina como o acontecido en Tahodio e Las Teresitas en arma eleitoral ante os "ataques" padecidos polo "povo de Santa Cruz", é o instrumento máis importante para o mantimento do modelo neocolonial que Canárias ten dentro do Estado español e, subsidiáriamente, dentro da UE, o que a converte, de facto, no obstáculo máis importante para o desenvolvimento do nacionalismo. Por iso calquer acordo, por nímio que sexa, que signifique unha potenciación da CC é, á forza, unha colaboración ao mantimento da explotación foránea da nosa terra e un retroceso no camiño da construcción nacional canária. Esa tamén é a razón da oposición de moitos nacionalistas ao uso pola coalición pseudonacionalista da bandeira nacional canária ou a manipulación interesada de reivindicacións históricas como a Lei de Residéncia, valeirando-as de sentido e dirixindo-as contra a imigración máis desamparada, ao tempo que protexe e fomenta a neocolonización hispana e europea, ou propoñendo modificacións no "Estatuto de Dependéncia" -nome real do que eles denominan como "de Autonomia"- que imposibiliten, ou cando menos dificulten, as saídas políticas cara á autodeterminación.

Os nacionalistas estamos hoxe na obriga de reconstruir as nosas organizacións políticas e sociais, cun claro obxectivo que temos que cifrar na Independéncia e o Socialismo xa que, precisamente, a nosa história recente e o fenómeno de Coalición Canária ten que ensinar-nos que non hai "outro nacionalismo" nen hai "dentrismo" e que, só desde posicións de clase ben definidas, podemos avanzar, vencendo o refluxo destes últimos tempos. Coido que así será, e que estamos só ante unha nova sinuosidade do camiño da constitución de Canárias como unha nación en pleno uso dos seus direitos e que, entre todos, estamos comezando a marcar un novo ponto de inflexión nesta loita liberadora xa secular mais que, indefectível, se achega á sua fin. Non agardo celebrar moitos solstícios de inverno despois deste 2006 nunha pátria colonizada.

Aguere, decembro de 2006


Ler máis

Etiquetas: ,

0 Comments:

Enviar um comentário

Nota: só um membro deste blogue pode publicar um comentário.

<< Início
 
Contacto
Música ESONS
Última actualización (13/09/12):
Il Nostro Rancore, Trade Unions
Poesia VERSOS DE COMBATE
Última actualización (24/8/12):
Amencer, Florencio Delgado Gurriarán
Tradutor-Translator-Переводчик-Übersetzer
Arquivo
Pesquisas

ENP Estoutras Notas Políticas. Resolución 1024x768
ecoestadistica.com