Manifesto do 25 de Abril do Partit Socialista d’Alliberament Nacional dels Països Catalans (PSAN)
Este ano comemoramos o terceiro centenário da Batalla de Almansa e, polo tanto, o comezo da ocupación militar borbónica da nación catalá.
Facemo-lo, de entrada, desde unha constación chave: pasados trencentos anos de ocupación, espólio e persecución, aquí nos teñen: contra prognóstico, neste concretísimo território modelado pola história, continua habendo un povo vivo. Por riba dos ladróns, seguimos a latexar.
Unha vez feita a primeira constatación, que veña a segunda: non é suficiente. España, fiel á obsesión de borrar-nos do mapa (a nosa existéncia é un cuestionamento constante do seu expansionismo), afanou-se, e ainda se afana, por reducir-nos á medida castellana, por reducir-nos a un acento, un servil, periférico e apagado acento de províncias sobre o que sempre se poden facer chistes maos e, sobretodo, sempre se pode ordeñar mentres non seque.
Xusto é dicer que, na sua obsesión sempre atoparon compañeiros de viaxe: a aposta da burguesia catalá por este estado que nos estrangula é un feito histórico: antepoñen os seus intereses de clase a calquer "veleidade" nacional, construiron o estado español a costa de deixar-nos o país á intempérie.
Mentres, claro está, e como a crua proclamación de intencións bate cos intereses e anceios da maioria (latente, sociolóxica ou organizada: nacionalmente, maioria), foi-se tecendo un discurso de nacionalismo de baixa intensidade (tan baixa, ben pensado, que con dificuldade chega a un rexionalismo de pan mollado en aceite) para tentar facer pasar gato por lebre. E tanto ten se as cabezas teñen forma converxente ou convexa, se reparten rosas ou cravos, se falan de tomates ou de chover miúdo: a todos os visten con idéntico chapeu.
Non é complicado identificar os portadores do ridículo chapeu, porque son abondosos na política institucional, e porque sempre redundan nos catro pontos do murcho discurso: negar o conflito (nen con España nen coa clase que a mantén); proclamar coesión (xa que non existe conflito, todo o mundo navega no mesmo barco: os españois e nós, os maltratadores do país e nós, etc.); afogar a nación (por amputar-lle o norte e o sul segundo conveña á rexional intención, xa sexa de maneira aberta e con calquer das versión do blaverismo -tamén o do Principat-, xa sexa por unha simples e intencionada omisión); e despreciar os rasgos identitários materialmente constatábeis da nación catalá (e integradores: para incorporar-se ao noso "formigueiro" abonda co sinxelo xesto de falar catalán) e descualificar a quen os defende.
Co exemplo dos homes e mulleres que o deron todo, durante trescentos anos de ocupación española (e case cincuenta máis de francesa!), por manter viva esta terra; coa convicción de que xa non abonda con resistir, porque nos é insuportábel en todos os sentidos España (e non é un peso que poidamos aturar indefinidamente) e porque estamos fartos e porque queremos rachar coa lousa que temos sobre nós e estar no mundo con dignidade e voz própria... constatamos que abonda xa de suportar a España, proclamamos a nosa vontade de ser, e traballamos por vertebrar a nosa nación e acadar, antes do que se esperan, a INDEPENDÉNCIA.
Etiquetas: Outras loitas de liberación nacional |
Enviar um comentário
Nota: só um membro deste blogue pode publicar um comentário.