Traducimos un texto que pode servir de apresentación da organización comunista e independentista sarda A Manca pro s'Independentzia. AMpI, que asume o marxismo-leninismo como única via para acabar coa explotación capitalista, nace en xullo de 2004, cando se realiza unha conferéncia nacional constituiente. Dous anos despois ten lugar o primeiro Congreso Nacional. A organización ten presenza especialmente en Sassari, Nugoro e Castheddu. Como outras organizacións comunistas de nacións colonizadas, reivindica a unión entre a loita pola liberación social coa loita pola liberación nacional. Sardeña é unha colónia do estado italiano, estado que nega a sua língua, a sua história, que a limita a un desenvolvimento económico dependente da metrópole (indústria química e turismo) e que a ocupa militarmente (xunto cos Estados Unidos, que tamén posuen bases militares na illa). Neste contexto, o Povo Traballador Sardo padece unha dobre explotación, por un lado, a da burguesia compradora sarda, e por outro, a da burguesia italiana e internacional. Nos últimos tempos, o imperialismo italiano, coa colaboración da clase intermediária sarda, está acentuando ainda máis as suas operacións represivas contra os patriotas e comunistas sardos.

A globalización neoliberal está a demostrar o seu fracaso. No próprio corazón do sistema, nos países ricos, o modo de produción capitalista non é quen de dar resposta ás demandas de ben-estar da clase traballadora e do povo en xeral. A recesión económica a escala mundial ten causas estruturais que veñen da própria natureza do capitalismo. A crise de Fiat en Itália, a crise dun continente enteiro, como América Latina, son exemplos da incapacidade do capitalismo e do sistema de dominación burguesa de garantir o progreso e a prosperidade. Actualmente é maior a división entre o norte e o sul do mundo, entre estados ricos e pobres, o que marca un proceso de proletarización da povoación mundial.

En Europa a globalización da economia acelerou o proceso de unificación política dos estados. A construción da Unión Europea e a reorganización dos aparellos burocráticos dos Estados, demandan a máxima estabilidade interna. Por isto non existe distinción entre os governos de centro-esquerda e centre-direita en canto ás políticas económicas e socias, e ainda hai menos diferenzas no tocante á política exterior, cada vez máis amiga de resolver os conflitos coas armas. A inestabilidade económica e política dos estados manifesta-se co medre da represión contra o Movimento Revolucionário. Coa escusa do terrorismo, xustifica-se a redución dos espazos de democrácia e liberdade, como tamén o uso da forza entre os estados.

Por ser nós unha nación sen estado, a Cuestión Nacional Sarda -no que se incluen as contradicións económicas e sociais derivadas do modo de produción capitalista e do domínio político e cultural da burguesia-, representa un elemento obrigatório na discusión e na prática política de todas as organizacións de clase. Os comunistas patriotas da Manca pro s'Independentzia construimos o noso accionar político baixo a premisa de que, na Sardeña, a loita pola superación da sociedade burguesa ten que asumir o carácter de loita de Liberación Nacional.

É neste contexto onde inserimos a reflexión sobre a Cuestión Nacional Sarda.

A Sardeña é un país subdesenvolvido dentro dun estado rico e industrializado. A endémica condición de subdesenvolvimento económico e social debe-se á realidade colonial que caracterizou as relacións entre o povo sardo e a sua clase dirixente e o estado italiano (limitando-nos á história contemporánea). De feito, todo o que se extrai da terra, das minas e do mar da Sardeña revirte na indústria de transformación do continente, para ser revendido tamén á povoación da Sardeña. Son principalmente italianos os empresários que xestionan os sectores máis importantes da economia da illa. Coa complicidade da clase dirixente sarda deprimiron o tecido sócio-económico ligado á agricultura e á gadaria. Nos anos 50 e 60, construiron grandes factorias industriais químicas, prometendo o desenvolvimento e o ben-estar. Hoxe pechan estas indústrias despois de contaminar o medio ambiente e despedir a miles de traballadores. A indústria turística de lecer apresenta-se como a única perspectiva de desenvolvimento económico para a Sardeña, mais está absolutamente nas mans dos capitalistas estranxeiros.

Á colonización económica camiña da man da colonización cultural. O sistema educativo italiano, até hoxe, ignorou a história, o território, a língua, os usos e costumes, a identidade do povo sardo, sempre negados e subordinados aos modelos cuturais e sociais do estado italiano.

A policia e o exército son a espiña dorsal do domínio colonial, son forzas de ocupación do noso território, listos para reprimir calquer movimento social, calquer reivindicación política independentista. A esta forma de ocupación hai que engadir-lle outra. A Sardeña "hospeda" bases militares americanas e da OTAN que ocupan 24.000 hectáreas de terreno, ás que hai que somar outras 12.000 de servidume militar, sen contar o espazo aéreo e marítimo. Nestas bases experimentan as novas armas de agresión imperialista. Os estados europeus, para facer práticas militares e probar estas armas, alugan os maiores campos de adestramento militar de Europa, que están na nosa pequena illa. Esta presenza, alén de limitar actividades económicas como a pesca ou a gadaria, son causa de enfermidades mortais, por mor da utilización de uránio e outras substáncias radiactivas.

No tocante ás condicións económicas, sociais, culturais e políticas resultado do domínio colonial, reivindicamos a independéncia e a construción dun estado socialista, como única alternativa para o desenvolvimento económico e social do noso povo. Liberar ao Povo Sardo da explotación e da opresión colonial do estado italiano, significa construir unha ampla mobilización popular anticapitalista e anti-imperialista. Neste obxectivo, para nós estratéxico, concentramos as nosas forzas. Hoxe é necesário facer madurar un Movimento Popular de Liberación Nacional capaz de afrontar e resolver a contradición do sistema capitalista através dun proceso de autodeterminación. Ser unha nación significa pensar en termos de necesidade colectivas, afrontar o problema da soberania e da conquista do poder. O papel realizado pola burguesia sarda, polos intelectuais e pola clase política, sempre foi o de favorecer e facilitar a entrega da illa aos poderes políticos e económicos italianos. O Povo Traballador Sardo, que padece na sua própria pel o domínio colonial e o sistema económico capitalista, debe loitar pola autodeterminación e a conquista do poder.

Manifestamos o noso interese en estreitar as relacións políticas con todas as organización de clase nacionais e internacionais. Coidamos que estas relacións deben basear-se no respeito á autonomia política de cada organización, no respeito ás diferenzas ideolóxicas e no respeito ás distintas formulacións estratéxicas. Non estamos interesados en ter relacións con organizacións políticas nacionalistas que interpreten a loita pola liberación nacional desde unha óptica intercalista ou reaccionária.