Discurso do presidente do Comité Central de H.A.S.I.*, Xanti Brouard, na clausura do II Congreso deste partido en 1983

Queremos, máis unha vez, reafirmar a nosa militancia, a nosa obriga militante, e iso foi o que en substancia e en esencia tiveron estes tres días densos nos que convivimos aquí, totalmente entregados, convencidos de que unha militancia revolucionaria é o único camiño para que se poida conseguir a vitoria que nos propoñemos. Esta militancia non se pode conseguir só a través dunha análise científica, necesitamos dun proxecto político histórico, ao que nos achegamos na nosa militancia. Nós acreditamos na identidade específica do pobo vasco, nós acreditamos en Euskadi e coidamos que a recuperaremos a través da independencia e o socialismo. Para isto fai falla amor, comprensión profunda e identificación total cos compañeiros que sofren represión en todos os puntos de Euskadi, e en todos os puntos dos distintos pobos do mundo, a través do internacionalismo proletario, que adoptamos como un dos fachos do noso camiño.

Coidamos que isto só se conseguirá na meta final a través da independencia e o socialismo, coidamos que é un camiño real, único, difícil, áspero, mais nos agarda na distancia e a liberdade nos alumea. Antes, o pobo, nós, chegamos a crer, en certos momentos de debilidade, nuns presupostos mal pensados e que, como consecuencia, deron mal resultado e non conduciron a nada. Coidabamos que a queda do franquismo podía traer a liberdade, que podería traer o socialismo e a superación das clases. Como é natural, foron ideais que non se cumpriron. A historia do mundo e a historia propia do pobo de Euskadi ensinounos moi claro que as ditaduras e as consecuencias, as que fican agora, non caen por si mesmas, aínda que fracasaran, como está acontecendo no estado español. É evidente que hai que derrubalos e ese ten que ser o noso esforzo. A propaganda capitalista a través de todos os medios quere quitarnos fundamentalmente a fé no noso proxecto histórico; para iso menten, insinúan, empregan todos os medios dos que se vales para confundir e falsear, insinuar no noso espírito. É frecuente ouvir “é inútil loitar”, “todo dá igual”, “que máis dá uns políticos ca outros, que todos son iguais”, “que na URSS hai clases”, “que Nicaragua vai fracasar sometida ao imperialismo americano”, “que en Cuba existen fillos de papa”. Toda esta propaganda non ten outro fin que quitarnos a fé que todos nós cultivamos no proceso revolucionario que defendemos.

Vós apostastes por algo, apostastes polo proxecto que eu digo, apostastes até coas vosas vidas, porque todos somos conscientes de que esta situación política na que vivimos, todos os riscos son posíbeis en calquera momento. Mais apostamos en esperanza, mais con esperanza analítica, creativa, con fé no noso proxecto e nos compañeiros que están dando todo, o seu traballo, diñeiro, comodidades e até a vida. Hai que considerar a militancia total como un proxecto de vida diaria, non como a actuación en determinados momentos da vida diaria, senón como un compromiso e un proxecto de vida, de compromiso total. Non só tentando facer o posíbel, senón que nós, co noso esforzo, debemos facer que o imposíbel se converta en posíbel mañá. Como dixeron os compañeiros de ETA, dotámonos duns instrumentos ideolóxicos e organizativos, porque instrumentos foron os que aprobamos a través das teses nestes días. Nós militamos fundamentalmente no partido, en segundo lugar, -non por orde senón porque é así-, no bloque, no que un grande esforzo temos que facer todos para que sexa verdadeiramente un bloque sen diferenzas, e na unidade popular. Unidade popular que nestes momentos está concibida por nós en HB, mais coa esperanza de ir ampliándoa máis e máis, abarcando a máis xente no noso proxecto político. Animando a todas as organizacións populares abertas e libres que existen en Euskadi, que son moitas, coordinándoas, non substituíndoas, utilizando todos os medios necesarios, de comunicación, de masas e institucionais, como nos lembran os compañeiros de ETA, e até coas armas. Mais coidamos que no proxecto de liberación de Euskadi todos os medios son necesarios, dispostos a morrer ou a matar, para que outros non morran, dispostos a pasar pola prisión para ser máis libres, non por estar na prisión, dispostos a exercer a violencia dialéctica pola nosa parte mais incluso física pola honra dunha causa, nunca por vinganza, por revengueita ou por egoísmo.

O revolucionario, o militante de HASI ten que unir o amor á súa causa, coa entrega e o amor a todos os seus compañeiros, é de todos coñecidos que hai momentos nos que militantes entran en crise porque coidan que hai unha vida interpersoal afectada en certa medida pola vida militante do partido, mais non debe ser así, o amor interpersoal, o amor á familia, aos compañeiros, a entrega debe de dar calidade ao amor revolucionario. Remato dicindo que a liberación de Euskadi é consubstancial ao Pobo Traballador Vasco, é anterior á existencia de Franco na España e, como dixen antes, é totalmente necesaria. Coidamos que a través da independencia e o socialismo conseguiremos a liberdade do pobo vasco e a liberdade de cada individuo dos que vivimos en Euskadi, cousa que non conseguiríamos só co socialismo. Como dicía onte na cea o compañeiro do Salvador, eles coa súa loita queren aportar un gran de area para que alimente profundamente a praia da liberdade e do socialismo en todo o orbe. Ese é o noso empeño e de todos os demais grupos, conscientes de que o gran aporte á sociedade que loita pola liberdade, é loitar pola nosa liberdade aquí e conseguila para incorporala a todos.