Herwig Lerouge
Solidaire

Para a Unión Europea o NON irlandés non é unha boa resposta. De súpeto, todo vale para obrigar ás persoas a aceptar o Tratado. Incluída a desinformación.

O rexeitamento do Tratado de Lisboa por un 54% dos electores irlandeses é o terceiro despois do francés e do holandés no 2005. Xa que o texto presentado aos irlandeses recolle o fundamental da constitución rexeitada hai tres anos.

O Tratado non pode entrar en vigor, xa que debe ratificarse polos 27 países sen excepción. Mais os dirixentes europeos non o ven así. No Consello Europeo reunido os días 19 e 20 de xullo en Bruxelas, os 26 representantes dos estados restantes da Unión Europea confirmaron a súa vontade de manter o Tratado. Todos eles agardan que se os 26 estados ratifican o Tratado, Irlanda non terá outra elección que repetir a votación.

E isto non é todo. Antes da votación puxeron en marcha unha grande campaña de desinformación co obxecto de facer cambiar de opinión aos partidarios do non. Esta campaña continúa na actualidade co fin de roubarlle toda lexitimidade ao NON irlandés. A continuación, cinco das afirmacións máis escoitadas nestes días, e as nosas réplicas.

Primeira Afirmación: Os irlandeses, que representan o 0,5% da poboación europea, non poden manter de reféns ao 95% que votaron a favor. Non sería democrático.

O que non é democrático é que o 99% dos europeos non puideran votar. Os dirixentes europeos actúan como aqueles dos que se burlaba o grande poeta comunista Brecht: «Se os dirixentes ven claro e o pobo erra, o que fai falla é cambiar de pobo». Despois do rexeitamento á primeira versión da Constitución, cambiaron ao pobo ante o risco de que volveran votaran mal. Como os gobernos coñecen ben as maiorías, o resultado é coñecido por adiantado. Se en Irlanda votase o Parlamento e non o pobo, o SI tería gañado con máis dun 80% dos votos.

O que non é democrático é que, malia o rexeitamento dos irlandeses, queiran continuar como se nada pasara.

Segunda Afirmación: Os irlandeses son uns ingratos.

Ivo Belet, deputado democratacristián flamenco no Parlamento Europeo, afirma amargamente: «Nos último anos, Europa investiu 40 mil millóns de euros na economía irlandesa. É frustrante velos agora votar NON».

Se votan NON, pode ser porque deses investimentos millonarios só se aproveitaron unha moi pequena parte da poboación. Como na Francia e nos Países Baixos no 2005, o rexeitamento irlandés é, en primeiro lugar, un rexeitamento popular. A maioría dos irlandeses ricos votaron SI, a maioría dos obreiros NON. As desigualdades son tan escandalosas en Irlanda como nos Estados Unidos: o 1% da poboación posúe un terzo da riqueza. Desde hai anos, os salarios non seguen o alza dos prezos. O imposto sobre os beneficios das empresas e os bancos non supera o 17%. Isto significa que non hai diñeiro para a atención sanitaria, a educación, e o resto dos servizos públicos, entre os peores de Europa.

Terceira Afirmación: Non saben o que están votando.

Porén, segundo o correspondente do xornal irlandés De Standaard, os irlandeses coñecen ben o que votaron. «É certo que algúns argumentos no debate non teñen nada a ver co Tratado. Mais, por cada argumento falaz, houbo cando menos dúas personalidades totalmente respectábeis aportando argumentos serios. Un xornalista moi respectado dedicou 19 páxinas da revista na que traballa para expoñer os pros e os contras do Tratado. Cada día, durante semanas, dedicou un debate sobre o referendo. Finalmente avogou polo NON. Opositores ao Tratado saíron á rúa cun exemplar do texto para ensinar ao resto da poboación os artigos que eles rexeitaban.»

Os irlandeses estaban mellor informados que os nosos políticos, os cales votaron maquinalmente un texto que nin leron nin sobre o que debateron.

Na votación do 2005, a maioría dos deputados belgas admitiron que non leran o Tratado. En Irlanda, o Primeiro Ministro Cowen, gran partidario do si, tamén admite que «non lin o Tratado do A ao Z». O comisario europeo irlandés, McCreevy afirmou que «non tiven tempo para follealo».

Cuarta Afirmación: Os partidarios do NON empregaron argumentos sen ningunha relación co Tratado.

É o que di a socialista flamenca Anne Van Lancker. «Por exemplo, afirmar que os irlandeses perderían a súa neutralidade militar... Que tolemia!»

Os irlandeses aprecian a neutralidade militar de Irlanda, que non é membro da OTAN. Saben que o Tratado de Lisboa esixe que todos os estados membros melloren a súa capacidade militar e interveñan no estranxeiro no nome da loita contra o terrorismo. No 2000, Irlanda xa votara contra o Tratado de Niza por esta mesma razón. A Unión Europea agora fixo votar comprometéndose ao total respecto pola neutralidade irlandesa. Promesa non cumprida: a OTAN posúe un aeroporto en Shannon e militares irlandeses participan na forza de intervención europea no Chad. Xa que logo, de tolemia nada.

Quinta Afirmación. Sabotan un tratado que ía dar máis competencias ao Parlamento europeo e legalizar a Carta dos Dereitos Sociais.

Que representan estes progresos no conxunto dun Tratado que conducirá a unha catástrofe social? O principio do dereito á libre competencia segue a ser o dereito organizador da Unión. Reduce os outros textos europeos a meras declaracións de intencións.

O artigo 86 mata os servizos públicos ao sometelos ás regras da competencia. O Tribunal de Xustiza europeo basease neste mesmo principio cando di que os sindicatos suecos non poden obrigar a un empresario letón estabelecido en Suecia a pagar aos seus traballadores os salarios recollidos nos convenios colectivos suecos. Abóndalle con pagar o salario mínimo legar en vigor.

Os dereitos recoñecidos na Carta dos Dereitos Fundamentais teñen un escaso alcanza. O dereito ao traballo non existe e só aparece o «dereito a traballar». O dereito á protección social trócase polo simple «dereito de acceso ás prestacións da seguridade social e aos servizos sociais» existentes. Se estes son insuficientes, a Carta non obriga a ningún Estado a melloralos. O dereito ao aborto e a contracepción tampouco se recoñecen na carta.

Ler máis