K. Srinivas Reddy
The Hindu
17/05/08


Quere dicir vostede que a vitoria electoral dos maoístas no Nepal e a chegada ao poder a través dos medios parlamentares é un exercicio inútil e que non pode traer o desexado cambio radical no sistema social?

Non exactamente iso. Controlar o poder estatal, se é que realmente poden controlalo, dá aos maoístas un medio para defender os beneficios acumulados durante os moitos anos de guerra revolucionaria e levar a cabo cambios radicais no sistema social. Mais isto será complicado de lograr debido a especial conxuntura na que os maoístas chegan ao poder. De feito, incluso nas revolucións clásicas, como na China, onde os comunistas revolucionarios tomaron o poder mediante unha revolución armada, Mao advertira do perigo do xurdimento dunha nova clase por mor das súas posicións na maquinaria estatal. Despois de Mao, o estado dexenerou nun mecanismo de opresión e represión das grandes masas. A lección dos comunistas, após aprender desta experiencia, é que o partido debe concentrarse na organización e a mobilización das masas, dispostas a rebelarse contra todo tipo de inxustiza e explotación perpetrados por parte do Estado e dos burócratas.

No Nepal, onde os maoístas chegaron ao poder aliados coas clases dominantes, é aínda máis urxente a tarefa de continuar a loita de clases mediante a organización das masas contra todas as formas de explotación e opresión. Na medida do posíbel, os maoístas poderían utilizar o seu control relativo do Estado para axudar ás masas na súa loita pola liberdade, a democracia e os medios de subsistencia. Cambios básicos poderían lograse a través da continuación da loita de clases, loita na que o Estado, como moito, pode dar algo de axuda.

Sitaram Yechury, do Partido Comunista da India (Maoísta), afirmou que os maoístas indios tiñan que aprender das experiencias do Nepal e adoptar o camiño parlamentar para chegar ao poder. Que ten que dicir a isto?

Por que Yechury só? Incluso os políticos dos estados onde o movemento maoísta é forte xa o dixeran antes. Os políticos insistiron sobre o mesmo tema desde que os revisionistas comezaron a participar no Parlamento no noso país. Algúns dixeron que a vitoria maoísta no Nepal tería un efecto de demostración para os maoístas da India.

Os que así falan esquecen que as situacións no Nepal e na India son completamente diferentes. No Nepal a tarefa política inmediata foi a loita contra a monarquía, que provocou un certo grao de unidade entre as diversas partes e un amplo sector da poboación. A situación creada pola monarquía, obrigou a todas as forzas a pechar filas e librar unha loita polo democracia.

Na India estamos nunha loita contra un sistema social semifeudal e semicolonial no que o sistema parlamentar é unha parte integrante. Todos os partidos do parlamento obedecen os ditados dos imperialistas, polo que se aliñan no bando contrarrevolucionario. Aquí a tarefa inmediata é unha loita pola terra, os medios de subsistencia e a liberación das masas.

En segundo lugar, estes socialdemócratas, no seu intento de defender a súa liña parlamentar, minimizan conscientemente e gardan silencio sobre as experiencias de Chile, O Salvador, Nicaragua, etc. Nicaragua é un exemplo, onde a Fronte Sandinista de Liberación Nacional tomou o poder en 1979 após derrocar á familia Somoza. Malia os grandes cambios que trouxeron os sandinistas, o certo é que os exércitos privados, armados e adestrados polos Estados Unidos, comezaron a súa loita contra os sandinistas, que tamén tiveron que enfrontarse aos problemas económicos consecuencia do embargo comercial. Os sandinistas acordaron celebrar eleccións en 1990 despois das negociacións de paz coa ONU, mais perderon fronte a unha coalición dereitista de 14 partidos da oposición. O masivo apoio dos Estados Unidos ás clases reaccionarias nicaraguanas, xunto a unha grave crise económica, conduciron á derrota dos sandinistas.

Estes socialdemócratas tamén minimizan o tremendo impacto nas masas da guerra popular no Nepal durante a última década. Teñen máis de 40 anos de experiencia na política parlamentar. Que cambios fundamentais conseguiron? Sen o seu apoio aos poder de goberno da UPA*, liderado por Manmohan Singh, este non se atrevería a levar a cabo as súas políticas antipopulares.

Non é de estrañar que pediran aos maoístas indios que seguiran o exemplo dos nepaleses. O noso partido coida que un cambio fundamental no sistema non pode lograrse a través da vía parlamentar, senón a través da loita de clases. No noso país esta loita adopta a forma dunha guerra agraria levada por unha organización armada. Nós, por suposto, non rexeitamos outras formas de loita e organización, ademais da loita armada, e disto se pode decatar un se observa o noso movemento.

A tarefa dos revolucionarios é destruír e reconstruír a totalidade dos dereitos económicos, sociais, políticos, culturais, etc. Se un acaba de chegar ao Poder a través do Parlamento non pode levarse a cabo unha reestruturación do sistema.

Bhattarai e Prachanda declararon que están dispostos a animar ao investimento estranxeiro directo e crear un entorno favorábel á empresa no Nepal. Tamén falaron de fomentar o capitalismo. É correcto que un partido maoísta anime ao investimento estranxeiro e queira desenvolver o capitalismo?

Nepal é un país tremendamente atrasado que carece da mínima infraestrutura e de produción industrial. Forma parte do cuarto mundo, se podemos chamalo así. A ONU colocouno na categoría de países menos adiantes. Polo que a primeira tarefa no Nepal sería a de liberar ás grande masas das gadoupas feudais e desenvolver unha industria sobre esa base. Polo que respecta a desenvolver o capitalismo existente no Nepal, non ten que constituír ningún problema para os revolucionarios na medida en que o capitalismo sexa nacional e estea regulado axeitadamente para satisfacer as necesidades das masas, encamiñándose ao crecemento da economía interna e non para a exportación ou para servir aos imperialistas. Mais se o estímulo é para a entrada de capital estranxeiro será prexudicial para os intereses do país a longo prazo.

No pasado, os maoístas opuxéronse ás institucións privadas nos sectores da saúde e da educación. Mais agora Prachanda prometeu eliminar todos as eivas ao sector privado. Imos coñecendo os informes das conversas entre os dirixentes maoístas e os funcionarios do Banco Mundial. De ser certos estes informes, entón as consecuencias poden ser perigosas para o futuro do Nepal.

Como prevé o futuro das relacións entre o seu partido e o PCN(M)? Tendo en conta o feito de que o estado indio non quere que existan relacións entre os maoístas da India e os do Nepal, e que as esixencias formuladas polo Foro polos Dereitos do Pobo Madhesi neste sentido constitúen un claro indicio da crecente presión da India, as fraternais relacións entre as dúas partes seguirán como antes?

Coidamos e desexamos que as relacións fraternais entre o PCI(M) e o PCN(M) seguirán como antes. Mentres as dúas partes estean firmemente comprometidas co internacionalismo proletario, as presións internacionais e internas non poderán variar esta realidade.

Por suposto, vai medrar a crecente presión de varios sectores sobre os maoístas nepaleses para que rachen as súas relacións con outros partidos maoístas. En particular, a India e os Estados Unidos van exercer unha maior presión neste sentido. Hai que decatarse da complexidade da situación. O camarada Prachanda afirmou correctamente que os vínculos ideolóxicos entre as dúas partes permaneceran intactos. Coidamos que os debates ideolóxicos e as discusións teñen que continuar. Os diversos foros internacionais, como a CCOMPOSA, deben continuar cos seus obxectivos e actividades malia a nova situación.

Que ten que dicir sobre o comentario do camarada Prachanda nunha entrevista que concedeu ao xornal The Hindu: "No caso do Partido Comunista da India (Maoísta), os seus dirixentes e cadros, os nosos esforzos proporcionaranlles algún material novo para o estudo, para pensar sobre como seguir adiante no novo camiño. Os nosos esforzos proporcionan un punto de referencia."?

Como marxistas, debemos estudar criticamente calquera fenómeno, particularmente as nosas experiencias. Porén, non debemos tirar conclusións precipitadas, senón que temos que observar coidadosamente os resultados deses esforzos. Todos estes esforzos deben ser avaliados dun punto de vista de clase. O marxismo é unha ciencia e ofrece as ferramentas para analizar todos os fenómenos sociais cientificamente. Isto é o que debemos facer ante a nova realidade do Nepal, como ante calquera outra nova realidade. Por suposto, temos xa moitos precedentes históricos que tamén deben ser considerados. A experiencia do Nepal debe verse en funcións destes precedentes e non como un caso illado.

* Alianza Progresista Unida nas súas siglas en inglés.

Ler máis