Kawther Salam*

As actividades do escuadrón da morte israelí Al-Mistarvim, o asasinato das persoas que visten roupas árabes, son continuas en Ramallah, a cidade onde se sitúa a sede oficial da Autoridade Palestina, a residencia do Presidente Mahmoud Abbas e moitos outros dirixentes. O libre movemento dos escuadróns da morte israelís, os continuos asasinatos e secuestros de palestinos con pleno coñecemento da A.P. e sen ningunha obxección pola súa parte... son indicios que nos poñen en aviso da grave sospeita do apoio e visto bo da A.P. aos crimes dos terroristas israelís.

Desde o comezo das negociacións entre Israel e Palestina, as actividades criminais dos escuadróns da morte israelís foron en aumento rapidamente en Ramallah e noutras cidades palestinas. De cando en vez escoitamos que os escuadróns da morte israelís secuestran a activistas políticos ou a persoal de seguridade da A.P.. Estes crimes suceden baixo o total silencio da A.P. e o estudado descoñecemento da axencia informativa oficial Wafa. Nun incidente acontecido no pasado abril, cando un grupo de Mistarvim foron capturados por civís palestinos en Ramallah, a A.P. entregou aos terroristas á oficina de coordinación israelí-palestina, a DCO (Oficina de Control de Distrito).

Segundo a información coñecida, o silencio e o sospeitoso comportamento da A.P., poden ser vistos como un sinal da súa participación nestes crimes. As preguntas son: os escuadróns da morte israelís cometen os seus crimes coa aquiescencia e baixo a cobertura da A.P.? O incremento dos crimes dos escuadróns da morte son parte dun “plan coordinado de seguridade” entre israelís e a A.P., ou a A.P. asinou un novo “acordo de seguridade” que permite aos israelís cometer os seus crimes contra os palestinos con total impunidade? Ou, están os escuadróns da morte facendo traballo sucio para a A.P., os crimes que eles nunca ousarían cometer aínda que tiveran capacidade para facelos?

Se a resposta a estas preguntas é negativa, entón por que as organizacións de intelixencia e seguridade da A.P. conceden carta branca aos escuadróns da morte para asasinar e secuestrar a numerosas persoas nas cidades palestinas? Onde está a protección e seguridades dos palestinos baixo a suposta autoridade da A.P.? De onde procede a información sobre os movementos dos palestinos utilizada polos escuadróns da morte israelís para matar e raptar, se non é das organizacións de “seguridade” da A.P.? Onde están eses corpos de “seguridade”, adestrados polos norteamericanos en Xericó, cando os palestinos necesitan protección?

Segundo testemuñas palestinas, os escuadróns da morte israelís secuestraron ao empregado da Seguridade Nacional Palestina, Ali Al-Turmosani, na rúa Al-Quds, a principal rúa de Ramalhha, diante de moita xente e xusto diante de homes armados da Seguridade Nacional Palestina, colegas de Al-Turmosani, que non fixeron nada por evitar este rapto. O persoal de seguridade da A.P. presente durante este feito non moveu un dedo por defender ao seu colega, nin dispararon aos raptores nin tentaron arrestalos.

Al-Turmosani, membro de Fatah, foi “perdoado” polo goberno israelí durante as negociacións oficiais entre Israel e a A.P. O perdón chegou despois de que Al-Turmosani e outros militantes de distintos grupos activistas de Fatah asinaran unha declaración oficial na que se comprometían a non atacar a Israel e non formar parte endexamais da resistencia contra a ocupación. Desde entón, Al-Turmosani traballaba nas forzas de seguridade da AP.

O que está a pasar hoxe no Líbano é só unha extensión do que está a pasar en toda a rexión. Estados Unidos e os seus aliados occidentais están tentando facernos crer que a relixión é o factor principal neste conflito e tratando, ao tempo, de encubrir as motivacións política e intereses económicos involucrados en todo o proceso. Existen dúas posicións principais hoxe no Líbano, por unha banda un proxecto colonialista conducido polos Estados Unidos e o seu principal aliado na rexións, Israel, cuxo voceiro é o propio goberno libanés, e pola outra banda, un proxecto de soberanía conducido polo movemento de resistencia. De feito, é unha guerra entre un movemento patriótico e axentes externos. Isto explica que ambos os dous sectores estean compostos por diversas correntes relixiosas, sectarias e ideolóxicas. Como se explica senón que Michel Aoun -cristián maronita- e líder do Movemento Patriótico Libre, e o Partido Comunista estean aliñados con Hesbulá?

O goberno pro-imperialista occidental libanés pretende enfrontar ao Exército Nacional contra o pobo e a resistencia. O seu obxectivo é escudarse detrás do exército por mor da súa falta de apoio popular. Debe terse en conta que a xefatura do exército segue nas mans de nacionalistas.

Anterior á invasión israelí contra o Líbano en 2006, existiron unha serie de presións, tanto internas como externas, para desmantelar o lexítimo movemento de resistencia no Líbano, Hesbulá. Estas presións incrementáronse despois de que este grupo derrotara ao exército israelí e dera esperanzas a outros movementos de resistencia noutras partes da Patria Árabe. Esta vitoria foi unha nova proba de que a resistencia contra a globalización por unha banda, e a guerra de guerrillas pola outra, aínda é posíbel.
Hai pouco, e despois da máis extensa sesión do parlamento libanés na historia, a coalición pro-occidental votou unha moción que declarou ilegal a rede de comunicacións de Hesbulá, un sistema de telecomunicacións que foi sumamente efectivo contra o exército israelí durante a guerra que tivo lugar no verán de 2006. Esta "Declaración de Guerra" contra a resistencia é só un exemplo máis de como os cans locais dos Estados Unidos e Israel están loitando contra o seu propio pobo, xa que con esta acción o goberno, de feito, está tratando de desmantelar a principal ferramenta coa que conta a resistencia para loitar contra o proxecto colonialista na rexión.

Isto non é unha cuestión menor, xa que é a primeira vez desde a sinatura dos Acordos de Taif en 1989, que puxeron fin á guerra civil no país e que lle concedeu lexitimidade á resistencia armada de Hesbulá contra Israel, que o goberno condena unha rede de comunicacións que forma parte do aparello de seguridade do movemento, considerándoa unha "ilegal ameaza contra o propio Estado".

O que o goberno libanés está facendo non é outra cousa que traballo sucio para Israel, só un par de días despois de que o goberno estadounidense volvera declarar a Hesbulá como unha organización terrorista manténdoa na súa "lista negra".

O obxectivo aquí non é outro que darlle aos Estados Unidos o control tanto do principal aeroporto do país como de todo o sistema de comunicacións, para así poder minar a lexítima resistencia do pobo contra o seu principal obxectivo, Israel, provocando loitas internas, que poidan ser confundidas facilmente como disputas relixiosas, do mesmo xeito que o están facendo en Iraq e Palestina. A principal razón que se agocha detrás da destitución do responsábel da seguridade do aeroporto é que este declarou que al-Hariri mantivo unha reunión secreta hai poucos días no aeroporto co príncipe saudita Bandar. Por certo, Bandar foi o único árabe a quen Bush informou de cando ía pórse en marcha a invasión contra Iraq.

A principal ameaza para o proxecto colonialista na rexión, incluíndo tanto aos réximes árabes como aos seus benfeitores occidentais, é o pobo e o seu poder de resistencia. Minar este poder e crear un clima de constante tensión interna é o obxectivo de calquera que estea en contra dun movemento nacionalista árabe na Patria Árabe.

Como podemos explicar doutro xeito as acusacións de intromisión iraniana no Líbano, chegando ao extremos de solicitar a expulsión do seu embaixador e paralizar todos os voos desde e cara a Irán, debido ao apoio a Hesbulá por parte do goberno iraniano, mais, ao mesmo tempo, non se pronuncie unha soa verba contra a intromisión externa dos Estados Unidos en Iraq, non se pronuncie unha soa verba en contra de permitir que un terzo da terra de Qatar sexa utilizada como base militar estadounidense, e non se pronuncie unha soa verba contra as forzas internacionais, armadas até os dentes, que baixo o falso pretexto de "preservar a democracia" están ignorando o respecto da territorialidade libanesa e consideran "terroristas" a unha grande parte da poboación?

Francia, a "Madre Patria", mantén unha forte presenza militar na zona, centrada principalmente en tratar de recuperar o seu proxecto colonialista e, máis unha vez, facendo o traballo sucio dunha entidade que oprimiu a un pobo completo durante máis de 60 anos.

Terá lugar unha reunión de chanceleres en Cairo, reunión solicitada por Exipto e Arabia Saudita, mais, que razón hai para condenar, outra volta, o dereito dun pobo a resistir contra o seu opresor, tal e como o está a facer con éxito Hesbulá no Líbano? Sen dúbida estes ministros discutirán as formas de acabar coa influencia "negativa" que os membros da resistencia teñen dentro do país.

Finalmente, debe ficar claro que Palestina está no centro do conflito no Líbano. Rematar coa resistencia nunca significou "reconstruír" o Líbano, senón protexer a Israel e convertelo nun estado "normal" no corazón da Patria Árabe. Por esta razón, a primeira decisión dos axentes pro-imperialistas, de chegaren a ter éxito, será o novo asentamento dos refuxiados palestinos do Líbano... en calquera lugar agás Palestina.

Ler máis

En 1965, o Comité Americano na África, seguindo o exemplo de importantes asociacións artísticas inglesas, patrocinou unha histórica declaración contra o apartheid en Sudáfrica, asinada por máis de 60 personalidades da cultura. Nesta declaración podemos ler: "Dicimos non ao apartheid. Nesta acordo solemne, facemos a promesa de negar calquera axuda, ou de feito, calquera asociación profesional coa actual República de Sudáfrica, até o día no que todo o seu pobo participe por igual nas vantaxes culturais e educativas desta rica e fermosa terra."

Se un substitúe "República de Sudáfrica" por "Estado de Israel", o demais debe aplicarse coa mesma firmeza. Israel hoxe -60 anos após a súa creación a través dun deliberado e sistemático proceso de "depuración étnica" dunha grande maioría da poboación palestina indíxena (para unha autorizada historia do "nacemento" de Israel, consultar o libro de Ilan Pappe The Ethnic Cleansing of Palestine)- aínda practica a discriminación racial contra os seus propios cidadáns "non xudeus"; aínda mantén a ocupación máis duradeira na historia moderna, que segue a negar aos refuxiados palestinos -desarraigados, desposuídos e expulsados polos sionistas nas últimas seis décadas- o seu internacionalmente recoñecido dereito a regresar aos seus fogares; e que aínda comete crimes de guerra e viola os dereitos humanos básicos e os principios do dereito internacional humanitario con absoluta impunidade.

O apartheid de Israel é máis sofisticado, desenvolvido e brutal que o seu predecesor surafricano, segundo declaracións autorizadas de dirixentes anti-apartheid de Sudáfrica, como o arcebispo Desmond Tutu e o actual ministro de gobernación Ronnie Kasrils, que é xudeu. Xa que logo, é necesario que todas as persoas concienciadas de todo o mundo, en particular aquelas que xa se opuxeran ao apartheid en Sudáfrica, tomen as mesmas medidas de solidariedade e de compaixón humana, a través dunha aplicación efectiva do boicot contra Israel até que acate o dereito internacional e os aspectos básicos dos dereitos humanos.

Porén, algúns poden argumentar que, para eles, a arte debe transcender as fronteiras políticas, e buscar a unificación da xente nun mundo común. Esquecen, seica, que amos e escravos non comparten nada en común, e menos aínda calquera noción de humanidade. No canto de volver a inventar a roda, prefiro lembrar as sabias verbas de Enuga S. Readdy, director do Centro das Nacións Unidas contra o Apartheid, que en 1984 respondeu aos que criticaban o boicot cultural contra Sudáfrica por ir contra a "liberdade de expresión" afirmando: "É bastante estraño, cando menos, que o réxime de Sudáfrica que nega todas as liberdades... á maioría africana... pase a ser agora un defensor das liberdades dos artistas e deportistas do mundo. Temos unha listaxe de xente que actuou en Sudáfrica, xa fose por ignorancia da realidade, por arelas económicas ou por despreocupación polo racismo. Temos que persuadilos para que deixen de entreter ao apartheid, deixar de lucrarse co diñeiro do apartheid e poñer fin á propaganda do réxime do apartheid."

Compre sinalar que a Asemblea Xeral das Nacións Unidas aprobou unha resolución especial sobre o boicot cultural a África do Sur en decembro de 1980, case dúas décadas despois de que o fixeran asociacións e sindicatos británicos. Esa decisións atendía ao chamamento de organizacións negras en Sudáfrica que, efectivamente, censuraron a varios artistas estranxeiros que violaron o boicot. Acusando ás persoas que violaban o boicot de complicidade co apartheid, Reddy afirmou: "Non hai na historia un caso semellante, agás, en certa medida, baixo o nazismo". Malia todas as diferenzas obvias, esta tamén é a situación na Palestina ocupada hoxe.

Comunicado de xudeos antisionistas ante a celebración por parte de certas organizacións do 60 aniversario da fundación do Estado de Israel.

En abril de 1948, no mesmo mes que viu a atroz masacre de Deir Yassin e o ataque mortal contra civís palestinos no mercado de Haifa, o Plan Dalet púxose en marcha.

Este plan autorizaba a destrución de aldeas palestinas e a expulsión da poboación orixinaria fora das fronteiras do Estado (israelí). Non, non celebraremos isto!

En xullo de 1948, 70.000 palestinos foron botados das súas casas en Lida e en Ramleh, na época de máis calor do verán, sen auga e sen alimentos. Centos deles perderon a vida. Este acontecemento é coñecido co nome de "Marcha da Morte". Non, non temos ningún motivo para aledarnos!

Cando menos 750.000 palestinos pasaron a ser refuxiados.

Mais de 400 aldeas foron borradas do mapa. Mais isto non puxo fin á depuración étnica. Milleiros de palestinos (cidadáns israelís) foron expulsados de Galilea en 1956.

Varios milleiros máis de palestinos foron expulsados de Cisxordania e da Franxa de Gaza.

Segundo o dereito internacional, e como o estipula a resolución 194 da ONU, os refuxiados de guerra teñen o dereito de volver ou de obter unha compensación. Israel nunca aceptou este dereito. Non, non faremos a festa!

Non saberíamos celebrar o aniversario dun Estado fundado no terrorismo, as masacres e a expropiación doutro pobo da súa terra.

Non saberíamos celebrar o aniversario dun Estado que, aínda hoxe, practica a depuración étnica, viola o dereito internacional, inflixe un castigo colectivo monstruoso á poboación civil de Gaza e continúa denegando aos palestinos os seus dereitos humanos e as súas aspiracións nacionais.

Faremos a festa cando os árabes e os xudeus vivan, en tanto que iguais, nun Medio Oriente en paz.

Entrevista co Camarada Abu Ahmad Fuad, líder da Fronte Popular para a Liberación de Palestina, aparecida no xornal Al-Quds este luns 21 de xaneiro, e que reproduce o portal electrónico da FPLP.


Al-Quds: Coida vostede que a administración norteamericana traballa seriamente para levar á práctica o que declarou o presidente Bush na súa visita a Ramallha, por exemplo a posibilidade de estabelecer un Estado palestino antes da finalización do seu mandato? Como analiza as declaracións do presidente norteamericano sobre a liña do armisticio de 1948, as compensacións para os refuxiados palestinos e o estabelecemento de novos mecanismos de negociación?

R: A grande parte do pobo palestino e as súas forzas políticas -entre elas a FPLP- nunca dependeremos da postura americana para recuperar os dereitos roubados ao pobo palestino. A posición estadounidense é moi clara no seu apoio á continuación da ocupación israelí e dos asentamentos, e á derrogación do dereito dos refuxiados palestinos a regresar ás súas aldeas e cidades das que foron desprazados por Israel. Este presidente dos EE.UU., e antes ca el, Clinton, sinalou a necesidade de estabelecer un estado palestino que sexa capaz de vivir, etc., etc.

Desde esta posición, os anos pasan e non se deu nin un só paso cara á creación dun Estado palestino con Xerusalén como capital. Ademais, desde a Conferencia de Madrid e a sinatura do Acordo de Oslo hai 17 anos, as conversas que tiveron lugar en relación co estabelecemento deste Estado palestino a través de negociacións co inimigo sionistas, e todas esas conferencias e acordos políticos e económicos en Sharm el-Sheikh e outras lugares, cal foi o resultado?

Máis asentamos, máis terra confiscada, a construción da parede racista de anexión, o sitio, etc. Xa que logo, o que se presentou por Bush e a súa administración como o estabelecemento do Estado palestino e a solución do "conflito" entre palestinos e sionistas non son máis que mentiras e enganos. E a realidade e os acontecementos demostraron o que estamos a dicir.

É posíbel imaxinar que este sanguento conflito que ven acontecendo desde hai case un século se vai solucionar nos últimos días da administración Bush, como unha solución máxica do mago de Bush? Onde estivo Bush durante os últimos sete anos? E que dixo na súa visita a Ramallah? Declarou o seguinte:

1. Que a posición americana é idéntica á posición da entidade sionista. De feito, Bush representa a posición sionista na súa forma máis clara.

2. Bush afirmou que os EE.UU. son a referencia da solución, incluíndo as comisión que creou en Annapole e as que creará no futuro. Esta é unha evidente proba de que o proxecto americano/israelí é eliminar as resolucións da ONU e do Consello de Seguridade que apoian os dereitos nacionais palestinos, especialmente a ducias de resolución que dan aos refuxiados o dereito de regresar á súa terra, as resolución sobre o muro racista de anexión ou a retirada do inimigo.

3. George Bush afirma dunha forma clara que os refuxiados palestinos non teñen dereito a regresar á súa terra, e que a represión será a ferramenta para evitalo. Isto é un delito grave que precisa de respostas populares e oficiais por parte dos palestinos para demostrar o noso rexeitamento á podre posición norteamericana.

4. O que Bush declarou sobre os cambios na Liña Verde é rexeitado por nós e polo noso pobo, así como pola grande maioría das forzas palestinas. Lamentabelmente hai algúns elementos no escenario político palestino que antes estas cousas fan gala da súa flexibilidade. Rexeitamos isto e rexeitamos calquera concesión dun só centímetro da nosa terra ocupada. Rexeitamos o intercambio de terra e territorios.

5. Bush, na súa declaración, mentres que estaba na nosa terra, na nosa casa, afirmou que Israel é un estado xudeu, un estado só para os xudeus, o que significa un estado racista, tamén significa o pleno apoio ao proxecto sionista que ten por obxecto a traslado de 1,3 millóns de palestinos, como aconteceu en 1948.

Q: Pensa que as tentativas dos EE.UU. e de Israel de liquidar a causa palestina terán éxitos?

R: Non. O noso pobo posúe unha grande forza e un espírito de resistencia, e a disposición para o sacrificio para acadar o obxectivo nacional de toda Palestina. Non haberá forza capaz de axeonllar ao pobo palestino, de facer que as persoas renuncien aos seus dereitos, e nos, a FPLP, continuará a resistencia en todas as súas formas, na vangarda, coa loita armada, até conseguir o noso dereito ao Retorno, e o estabelecemento dun Estado palestino con capital en Xerusalén, no camiño do noso obxectivo estratéxico, a plena liberación do noso territorio nacional, Palestina.

Q: O Presidente Mahmoud Abbas chegou a un acordo co primeiro ministro israelí, hai uns días, para encetar as negociacións para unha solución definitiva. Coida vostede que esas negociacións conducirán a retirada das forzas de ocupación israelís das terras ocupadas en 1967 e o estabelecemento dun Estado palestino con capital en Xerusalén?

R: As negociacións teñen lugar desde hai anos. É unha burla inútil. O inimigo e os Estados Unidos son os únicos que gañan con elas. Todos coñecemos os acordos de Olmert e outros anteriores, moitos dirixentes do inimigo demandaron a aplicación do primeiro artigo da Folla de Rota, esixindo a fin de resistencia e a continuación da división de Palestina, e despois disto, os dirixentes do inimigos comezan a falar de novas condicións e así sucesivamente.

O inimigo capturou a grande maioría das terras da Ribeira Occidental, mediante asentamentos, muros, control da auga, etc. Non se pode negociar coa terra. O proxecto dos asentamentos continúa, o de apoderarse de Xerusalén continúa. (...)

Q: Algúns palestinos e árabes pensan que o actual goberno israelí está disposto a conceder algunhas das esixencias palestinas.

R: O goberno israelí non resposta, nin total nin parcialmente, ás demandas palestinas. Aconsellamos a os que teñen o monopolio na dirección na OLP a abandonar estes métodos, xa que só son unha perda de tempo. No que debemos centrarnos é en acabar coa división interna palestina e reconstruír as institucións da OLP sobre bases democráticas.

Q: Pensa que esta dirección palestina aceptará o que foi rexeitado polo Presidente Arafat en Camp David, e asinará un acordo dese tipo?

R: Inclínome a pensar que non, máis a cuestión é máis complexa. Hai presión nesa dirección, tanto internacionais como árabes, para aceptar o que foi rexeitado polo Presidente Mártir Arafat. Polo tanto, sempre farei fincapé na necesidade da defensa dos principios nacionais palestinos que xa foron aprobados polo Consello Nacional de Palestina Unificada. Nós estamos do lado dos que defenden estes principios palestinos, sen ningún cambio, en particular o dereito dos refuxiados a regresar aos seus fogares de onde foron desprazados e o estabelecemento do Estado palestina plenamente soberano, con Xerusalén como a súa capital, e rexeitaremos calquera concesión, "pequena" ou "grande".

Q: Existe algunha esperanza de acabar coa división interna palestina despois de todos os esforzos por reiniciar o diálogo nacional e despois de que ambas partes, Hamas e Fateh, aínda manteñen as súas posicións?

R: A división representa unha grande ameaza á nosa causa nacional. Se persiste, será catastrófico. Na miña opinión, non existe xustificación algunha para a continuación desta división. Na etapa de liberación nacional todas as contradicións deben deixarse a un lado, e centrarnos na loita contra o inimigo nacional. A unidade nacional é unha importante ferramenta na loita contra a ocupación. Non hai outra opción que non sexa o diálogo nacional.

(...) A Declaración do Cairo foi asinada por todos, así como o documento nacional sobre os presos, o restabelecemento da OLP sobre bases democráticas a través de eleccións e a representación proporcional, e a reconstrución dos organismos de seguridade seguindo os principios de profesionalidade e compromiso nacional, e non en base a cotas ou afiliacións.

Q: Considera que as futuras eleccións, lexislativas e presidenciais, axudarán a solucionar o problema, despois do fracaso dos esforzos por reiniciar o diálogo entre Fateh e Hamas?

R: Nós apoiamos calquera proceso realmente democrático, mais ten que xurdir do consenso. Ningunha das partes ten que ter a facultade de impoñer. Ademais, esta cuestión pode ser parte da discusión a través dun diálogo nacional amplo.

A Fronte Popular para a Liberación de Palestina e a Fronte Democrática para a Liberación de Palestina veñan de publicar un comunicado urxente, este xoves 16 de xaneiro, no que fan un chamamento á unidade entre todas as forzas nacionais e islámicas para manterse xuntos e enfrontar as matanzas e os crimes dos ocupantes contra o pobo palestino. Facerlle fronte as continuas masacres e crimes dos ocupantes contra o pobo palestino, unidade na batalla e claridade política, son algúns das urxentes necesidades que expresan as dúas organizacións.

A declaración conxunta reclama, ademais, a posta en marcha dun diálogo nacional que resolva as diferenzas internas e restabeleza a unidade nacional palestina, precisamente nun momento no que esta unidade atravesa un momento crítico que só axuda a facilitar o traballo dos criminais sionistas.

A declaración tamén chama polo levantamento do bloqueo contra Gaza, e manifesta o total rexeitamento á visita do criminal de guerra George Bush a Palestina, unha visita "que foi un apoio á ocupación e unha luz verde ás masacres contra o pobo palestino".

Este manifesto conxunto publícase un día despois do sexto aniversario do secuestro do Secretario Xeral da FPLP, Ahmad Sa'adat, a mans das forzas cipaias da Autoridade Palestina, que o puxeron a disposición dos ocupantes.

Ás masas do noso heroico povo palestino,

O dia 11 de decembro de 1967 naceu o FPLP, e para comemorar esta data, o FPLP, co seu liderazgo, os seus cadros, os seus militantes e os seus combatentes, apresentan ás masas do povo palestino e aos demais povos árabes alá onde estexan, así como as forzas dos movimentos de liberación e progreso en todo o mundo, o seu agradecimento e consideración polo seu apoio ao FPLP ao longo da sua longa loita.
Tamén, saúdan ás masas da nosa nación árabe e ao povo palestino nos territórios palestinos ocupados en 1948, en 1967, na diáspora e a todos os mártires do povo palestino e a nación árabe que morreron no campo de batalla pola dignidade, defendendo a nosa causa patriótica e nacionalista, e na que á cabeza están os camaradas e compañeiros, os líderes Abu Ali Mustafa, Yaser Arafat, Ahmad Yasin, Fathi Al-Shaqaqui, Zuheir Muhsen, Tilaat Yacoub, Majed Abu Sharar, Abu Alabbás, Khaled Nazzal, Jihad Gibril, Hasan Shaker e Fahed Awaad. Saudamos tamén aos loitadores do noso povo que están nos cárceres de ocupación sionista, entres quen están mulleres, homes, nenos e anciáns, así como aos camaradas e compañeiros das distintas faccións da resisténcia palestina, entre quen están o camarada secretário xeral do FPLP, Ahmad Saadat, e o vicesecretário, o camarada Malouh.

Queremos dirixir un sincero saúdo, nesta ocasión, aos compañeiros de Hizbulá que demostraron sobre o terreno que vencer ao inimigo sionista é unha posibilidade realista, en contra do que difunden algúns reximenes e forzas políticas árabes derrotistas. Saudamos tamén á valente resisténcia iraquiana, reafirmando o noso orgullo por ela e pola sua loita contra as forzas invasoras e de ocupación.

Ás masas do noso povo,

Desde que naceu a FPLP da matriz do Movimento dos Nacionalistas Árabes, preservou, e continua a facé-lo, fidelidade ás loitas e sacrifícios do povo palestino ao longo dos anos, sen renunciar ao obxectivo máis noble para a realización das ambicións deste resistente povo na liberación da ocupación e o estabelecimento dun estado palestino democrático sobre toda a terra palestina como obxectivo estratéxico, sen desprezar, como é natural, a importáncia da realización do obxectivo parcial, que é o estabelecimento dun estado palestino independente e soberano sobre os territórios ocupados en 1967, sendo este ponto o fundamento do obxectivo parcial e a ponte através da que pasaremos a realizar o noso obxectivo estratéxico.

A causa palestina continua atravesando un sendeiro moi complexo, xa que o inimigo sionista, xunto a outras partes determinantes dentro do que chaman Comunidade Internacional, manteñen a negación dos direitos nacionais do noso povo e traballan xuntos para suprimir estes direitos, empurrando ao noso povo cara á submisión e a claudicación. E aí está o inimigo sionista praticando as máis horrendas agresións contra o noso povo, asasinatos, matanzas, demolicións de casas, expropriacións de terras, continuando a construcción de asentamentos e do seu muro de separación racial, cun embargo económico e político asfixiante, e así até alén da imaxinación nazi sobre as distintas formas de tortura e represión.

O cenário palestino interno está presenciando, nestes dias, crecentes loitas que están a piques de provocar unha guerra inter palestina, cuestión esta que se convertou nunha verdadeira ameaza, non só para as faccións da resisténcia, senón para a causa nacional e para todo o povo. Non hai outra saída que recuperar, todos, a conciéncia fundacional do interese nacional, lonxe de partidismo e fanatismos sectários, dirixir-se con seriedade cara a construcción dunha verdadeira unidade nacional onde teñen que participar todas as faccións políticas e personalidades patrióticas, segundo o peso de cada forza sobre o terreno, sobre a base dun programa de princípios nacionais para garantir a participación de todos na construcción do futuro palestino.

Acreditamos na consecución desta unidade, sempre que se dean unha série de requisitos:

1. A necesidade de que traballen e participen todos, sen excepcións, na reconstrucción e a reactivación da OLP, como único e lexítimo representante do povo palestino e sobre a base da consagración dos princípios nacionais, tanto de forma verbal, como na prática.

O ponto de partida sobre este tema radica na rápida recomposición dun novo Consello Nacional sobre a base dunhas eleizóns e, seguindo os mecanismos acordados o ano pasado no Cairo, outros pasos que acaden o Consello Central, o Comité Executivo e o resto de órgaos, até completar a reforma democrática dentro da OLP, co obxectivo de preservar os princípios nacionais e devolver-llo a consideración á Carta Nacional Palestina.

2. A importáncia de continuar a resisténcia en todas as suas formas, incluída a loita armada até derrotar aos ocupantes, e non aferrar-se ás negociacións co inimigo, como unha opción estratéxica na confrontación ante a ocupación. Neste sentido, esiximos o traslado do expediente palestino aos corredores das Nacións Unidas através dunha Conferéncia Internacional, como alternativa ás negociacións bilaterais co inimigo, e como alternativa aos proxectos da folla de rota, do cuarteto e dos intentos do inimigo de impor solucións unilaterais.

3. Sendo a FPLP unha das organizacións convidadas a formar un governo de unidade nacional após as eleizóns lexislativas, e tendo en consideración os resultados das mesmas, seguimos reafirmando-nos na importáncia da formación dun governo como este sobre a base da Carta do Acordo Nacional como programa político. Reafirmamos o noso rexeitamento a todas as tentativas de mermar esta carta, ben sexa através da introducción de modificación, ben através de condicionar a sua aplicación a outros documentos que poderian anular ou reducir o seu contido.

Ao entender que un governo de unidade nacional é unha das preocupacións máis importantes do noso povo e das suas faccións de resisténcia, instamos a todos na necesidade da participación de todas estas faccións, máis as forzas vivas do povo palestino, nas negociacións para a formación do governo.

4. Mália o acordo acadado entre cinco faccións da resisténcia para deter o lanzamento de foguetes a cámbio da detención das agresións do inimigo contra o noso povo, o inimigo continua coas suas agresións en Cisxordánia. Independentemente de como o entende cada facción, nos trataremos este acordo da seguinte maneira:

a. Detención do lanzamento de foguetes a cámbio da retirada das tropas sionistas das zonas reocupadas en Gaza e Cisxordánia, ademais do compromiso do inimigo de deter as invasións e agresións, xa sexan bombardeos, asasinatos, persecucións dos combatentes ou demolición das suas casas. Doutro xeito non teremos en conta este acordo.

b. Non consideramos que o acordo de detención de lanzamentos de foguetes conleve a suspensión doutras formas de loita armada.

c. Tampouco se tratra dun acordo "sine die", que conduza co tempo a unha situación política conxelada e estática.

d. Como é natural, non consideramos a detención do lanzamento de foguetes como un periodo de calma. Calquer acordo futuro sobre un periodo de calma, require dun diálogo inter palestino máis integral, para acadar unha convención palestina sobre unha série de asuntos sobre os que esiximos un compromiso aos nosos inimigos, a cámbio dun periodo de calma total.

5. Despois da vitória de Hamas nas eleizóns lexislativas e a formación do governo, as partes activas do que se chama a Comunidade Internacional tentaron, xunto con algúns reximes árabes e partes influíntes palestinas, presionar sobre o governo de Hamas através de distintos meios e formas co obxectivo de derrubá-lo ou submeté-lo para que aceite as condicións do cuarteto. Neste contexto, chegou o embargo imposto ao noso povo. Nós, ao tempo que condenamos estas políticas, esiximos a fin do embargo sobre o noso povo sen condicións prévias nen chantaxes. Solicitamos a Abu Mazen xestos sérios ante as partes implicadas para rachar o embargo.

6. Mália a continuidade dos acontecimentos, a cuestión dos presos palestinos nos cárceres de ocupación, continua a estar na primeira páxina das preocupacións do noso povo. Neste sentido queremos reafirmar:

a. A importáncia de coordenar-nos cos compañeiros de Hizbulá no asunto do soldado israelí prisioniero, xa que coidamos que esta coordenación poderia fortalecer a posición palestina nas negociacións de intercámbio.

b. A negociación co inimigo sobre o asunto do soldado ten que ter só un fin, o intercámbio de prisioneiros, sen compromisos doutra natureza.

c. Reafirmamos a nosa posición sobre a importáncia en facer coincidir os tempos da posta en liberdade dos prisioneiros durante o intercámbio e non cair nas trampas do inimigo, acreditando nas suas promesas de liberar aos nosos presos, a cámbio dunha posta en liberdade efectiva do soldado prisioneiro.

d. Insistimos na reivindicación de incluir no proceso de intercámbio aos camaradas Ahmad Aaadat, secretário xeral da FPLP, e Malouh, vicesecretário, así como outros camaradas líderes das faccións palestinas.

Ás masas do noso povo,

Nós, a Frente Popular para a Liberación de Palestina, ao comemorar o aniversário trixésimo noveno do seu nacimento, renovamos o compromiso en continuar adiante na revolución e na resisténcia até a liberación e até a vitória.

Recomendamos este película de 35 minutos. Voluntários do ISM polas ruas de Nablús falan cos palestinos e coas tropas de ocupación encarregadas de impoñer o apartheid. De especial interese as respostas dun soldado ás perguntas dun voluntário.

Resumamos. Iraq foi bombardeado porque NON tiña armas de destrucción masiva que poderian facer vacilar ao invasor. Outro tanto no caso de Xugoslávia, Afganistán, Líbano e algún máis (Washington bombardeou 20 países desde 1945).

Agora, aqueles que SI teñen armas de destrucción masiva pretenden PROIBIR ás suas vítimas posuí-las. Israle ten direito ás armas nucleares. Porén, Iran e Corea do Norte non teñe ese direito.

Os Estados Unidos non só se arrogan o direito a roubar as matérias primas, derrubar Estados e controlar rexións estratéxicas, senón que tamén reclama facé-lo SEN RISCOS.

É lóxico.